Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι
σε συνθήκες όξυνσης και καπιταλιστικής κρίσης, η κυρίαρχη τάξη προσπαθεί να
ισοσκελίσει την λογική άνοδο της αριστεράς δημιουργώντας αντίβαρα αλλά και
προετοιμαζόμενη για μία επικείμενη μάχη.
Μια μάχη που έχει φυσικά στόχο
την επικράτηση πολιτική αλλά κυρίως οικονομική των ελίτ που βλέπουν ότι η
φτωχοποίηση και η εξαθλίωση θα οδηγήσουν την κοινωνία να διεκδικήσει αυτό που
της αναλογεί με κάθε μέσο, και φυσικά θα το πάρει από αυτούς που το έχουν.
Θα ρωτήσει όμως κανείς, τότε γιατί δεν φτιάχνουν έναν στρατό;
Η απάντηση είναι ότι αυτό ακριβώς
κάνουν, φτιάχνουν έναν στρατό που την κρίσιμη στιγμή θα υπερασπιστεί τα
συμφέροντά τους παίζοντας
είτε τον ρόλο του αναχώματος
είτε τον ρόλο μιας φαινομενικής
κοινωνικής πλειοψηφίας ή ενός κοινωνικού ρεύματος.
είτε και τους δύο μαζί.
Αυτό έκαναν άλλωστε από την πτώση
της στρατιωτικής χούντας το 1973. και επειδή η ιστορία όπως λένε
επαναλαμβάνεται, βρήκαν έναν πρόθυμο ακραιφνή εθνοφασίστα που από γραμματέας
της νεολαίας της ΕΠΕΝ και προστατευόμενος του χουντικού Γιώργου Παπαδόπουλου,
έγινε γραμματέας της Χρυσής Αυγής, αρχηγός κοινοβουλευτικής ομάδας και εσχάτως
ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα στη σύγχρονη ελληνική πολιτική σκηνή.
Το όχημα λοιπόν είναι η Χρυσή
Αυγή και ο οδηγός του ο Νίκος Μιχαλολιάκος. Ένα απολύτως συστημικό εργαλείο για
τις οικονομικές ελίτ.
Είναι όμως μόνο αυτό η Χρυσή Αυγή;
Οι παραπομπές στα εθνικιστικά
αλλά και στα ναζιστικά σύμβολα είναι αφενός λιγάκι αντιφατικές, από την άλλη
όμως και απολύτως κατανοητές. Είναι αντιφατικές διότι ο Χίτλερ και ο Ναζισμός
δεν είναι κάτι που θα μπορούσε κανείς να πει ότι χαίρει εκτίμησης στην ελληνική
κοινωνία. Άλλωστε το Δίστομο, η Κάνδανος, η Κοκκινιά, η Καισαριανή είναι μόνο
λίγα από τα πολλά αντινζιστικά και αντιφασιστικά μνημεία που είναι σπαρμένη όλη
η χώρα. Από την άλλη είναι απολύτως κατανοητές διότι μιλάμε για έναν πολιτικό
φορέα που στηρίζεται όχι σε ιδεολογικές βάσεις αλλά προσπαθεί με κάθε τρόπο να
ριζώσει μέσα στη κοινωνία προκειμένου να αποκτήσει δυνατότητα ύπαρξης. Πριν από
μερικές χρόνια έπρεπε να βρει κάπου να στηρίξει την ύπαρξή του και είχε βρει
τον νέο-ναζισμό, ο οποίος εξυπηρετούσε και το μοντέλο των μελών που έπρεπε να
βρει, φουσκωμένους ανεγκέφαλους δηλαδή.
Σήμερα όμως η οικονομική και κοινωνική
κατάσταση δίνει άλλες δυνατότητες στήριξης.
Αυτός είναι και ένας από τους
λόγους που στη συνέντευξη που είχε δώσει ο Μιχαλολιάκος σε τηλεοπτικό κανάλι,
δεν είχε πρόβλημα να αποκηρύξει τον ναζισμό. Δεν μπορούσε βέβαια να κάνει το
ίδιο και με τον Χίτλερ, διότι τότε θα έπρεπε να απαντήσει στα μέλη του κόμματός
του ποιος ο λόγος να μπει σε διαδικασία πολιτικής διαχείρισης την ώρα που
ντοπάρει τα πρόβατά του με εθνικοεπαναστατικές κορώνες.
Είναι λοιπόν προφανές ότι η Χρυσή
Αυγή δεν είναι πατριωτικό κόμμα. Κι εδώ επίσης δίνεται νόημα στη στάση που
έχουν απέναντι στον Μανόλη Γλέζο.
... Και με ευκαιρία την επέτειο
της 28ης Οκτώβρη αλλά και προεκλογικά, επιτέθηκαν στον Γλέζο. Ο λόγος είναι
προφανής, δεν κάνουν κόντρα πατριωτισμού, απλά δεν μπορούν να του συγχωρήσουν
ότι είναι η μόνη και τελευταία ζωντανή μαρτυρία της πρώτης αντιστασιακής
ενέργειας που έγινε ποτέ απέναντι στον Χίτλερ και ιδιαίτερα όταν αυτή η
ενέργεια στόχευε στο απόλυτο σύμβολο μιας «αήττητης» πολεμικής μηχανής, στην
πολεμική σημαία των Ναζί στην ακρόπολη.
Αυτό δεν μπορεί να συγχωρηθεί!
Ποιος είναι όμως ο πυρήνας της Χρυσής Αυγής;
Υπόθεση Παντελή Καζάκου
Στις 19 και 21 Οκτωβρίου 1999, ο
23χρονος Παντελής Καζάκος, γιος αστυνομικού, σκότωσε αναίτια δύο μετανάστες και
τραυμάτισε σοβαρά άλλους εφτά λόγω του διαφορετικού χρώματος και θρησκεύματος.
Οι ρατσιστικές δολοφονίες αυτές απασχόλησαν πολύ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Καθηγητής του Καζάκου από το 34ο Λύκειο δήλωσε ότι από νεαρός ο Καζάκος είχε
εκφράσει ανοικτά τις ακροδεξιές απόψεις, οι οποίες ταυτιζόταν με την ιδεολογία
της Χρυσής Αυγής, ενώ συμμαθητές του εξέφραζαν ότι είναι μέλος της. Στο
δικαστήριο ο συνήγορος Πολιτικής Αγωγής παρουσίασε φωτογραφία του Καζάκου στο
οποίο απεικονίζεται να κρατά πανό σε πορεία της Χρυσής Αυγής.
Υπόθεση Ανδρουτσόπουλου
Το ηγετικό μέλος της Χρυσής Αυγής
Αντώνης Ανδρουτσόπουλος, γνωστός με το ψευδώνυμο «Περίανδρος», ήταν για τέσσερα
χρόνια καταζητούμενος από τις ελληνικές αρχές, κατηγορούμενος για τη δολοφονική
επίθεση εναντίον των φοιτητών Δημήτρη Κουσουρή και Ηλία Φωτιάδη και του τότε
αδιόριστου εκπαιδευτικού Γιάννη Καραμπατσόλη τον Ιούνιο του 1998. Η επίθεση
είχε στόχο τον Δημήτρη Κουσουρή, μέλους τότε της συντονιστικής επιτροπής
κατάληψης της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Κεντρικό της
Συμβούλιο της ΕΦΕΕ, στέλεχος της Νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση (ΝΚΑ),
οργάνωση νεολαίας του ΝΑΡ.
Ο υπεύθυνος τύπου του κόμματος
και βουλευτής Αττικής Ηλίας Κασιδιάρης κατηγορείται για συνεργεία σε ληστεία,
απρόκλητη επικίνδυνη σωματική βλάβη, παράνομη οπλοφορία και οπλοχρησία. Σύμφωνα
με το κατηγορητήριο, παρείχε το αυτοκίνητό του ως μέσο διαφυγής στους δράστες
επίθεσης στον τότε μεταπτυχιακό φοιτητή Κώστα Διαλυνά και τώρα καθηγητή του
τμήματος Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η εκδίκαση της υπόθεσης είχε αναβληθεί
για 3 ή 4 φορές.
Θέμις Σκορδέλη.
Η υποψήφια βουλευτής Ἀ Αθηνών
Θέμις Σκορδέλη είναι μία από τους τρεις κατηγορούμενους για βαριά σωματική
βλάβη (μαχαίρωμα) εναντίον Αφγανού πρόσφυγα στη περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα
στις 18 Σεπτεμβρίου 2011. Η εκδίκαση της υπόθεσης έχει αναβληθεί έξι φορές.
Είναι λοιπόν εύκολο για κάποιον
να καταλάβει ότι καμία από τις κατηγορίες για τις οποίες κατηγορούνται τα μέλη
της Χρυσής Αυγής δεν έχουν την παραμικρή χροιά πολιτικής ή κινηματικής δράσης.
αντίθετα μιλάμε για παραβάτες του ποινικού δικαίου. Εξάλλου άλλες, πρόσφατες,
δράσεις στοίχησαν την στέρηση της βουλευτικής ασυλίας σε 2 βουλευτές τους.
Μπορεί όμως ένα τέτοιο πολιτικό
μόρφωμα να έχει νόμιμη παρουσία, ιδιαίτερα όταν το σύνολο της δράσης του
υπερβαίνει τα όρια της νομιμότητας;
το συγκεκριμένο, είναι ένα
δύσκολο ζήτημα για να το απαντήσει κανείς. Είτε γιατί εμπλέκονται μια σειρά από
παραμέτρους, είτε γιατί διακυβεύονται σοβαρά ζητήματα που αφορούν την ελευθερία
του λόγου και της πολιτικής δράσης. Από αυτό το πρίσμα κοιτώντας, πολλοί είναι
αυτοί που δίνουν την απάντηση ότι πέρα και έξω από την πολιτική διαφωνία που
μπορεί να έχει κανείς με τις όποιες θέσεις της χρυσής αυγής, δεν μπορεί και δεν
πρέπει να τους απαγορεύθει το δικαίωμα να τις εκφωνούν. Θεωρώντας πάντα ότι η
ελευθερία λόγου είναι ένα αξιακό ζήτημα και ότι πρέπει να μιλούν. Ήρθε όμως η
πραγματικότητα να «προσγειώσει» απότομα αυτή την αντίληψη.
Από τη μία το επεισόδιο στο
Χυτήριο όπου δεν επέτρεψαν να παιχτεί η παράσταση corpus christi, μέχρι και
απειλώντας τον σκηνοθέτη για τη ζωή του. Από την άλλη το επεισόδιο μέσα στο
κοινοβούλιο όπου ο εκπρόσωπος τύπου Κασιδιάρης «ενημέρωσε» πως δεν θα επιτρέψει
η χρυσή αυγή να ακούγονται μπούρδες. Παρέλειψαν βέβαια να συμπεριλάβουν τις
δικές τους! Δεν μπορεί λοιπόν, η ελευθερία να δίνεται στους εχθρούς της. Δεν
μπορεί και δεν πρέπει η χρυσή αυγή να έχει δικαίωμα λόγου και παρουσίας.
Εγκληματικότητα
Η κύρια πολιτική στόχευση της
Χρυσής Αυγής το προηγούμενο διάστημα ήταν η εγκληματικότητα στο κέντρο της
Αθήνας και οι μετανάστες. Αυτό συνέβαινε, διότι η εγκληματικότητα στο κέντρο -
και ας μη κοροϊδευόμαστε - ήταν αυξημένη αλλά και διότι οι μετανάστες είναι μία
ευάλωτη κοινωνική ομάδα εξαιτίας των φοβικών συνδρόμων που λογικά έχουν και άρα
μειωμένες αντιστάσεις και κοινωνική στήριξη. Παρατηρείται εξάλλου διαχρονικά
ότι το πρώτο και εύκολο θύμα κάθε κρίσης είναι οι πιο αδύναμοι και αυτοί σχεδόν
νομοτελειακά είναι οι μετανάστες.
Δεν είναι όμως εθνικιστικό ή
εθνικό το ζήτημα;
Η αγαστή συνεργασία των
χρυσαυγιτών με «πρωτοπαλίκαρα» αλβανικής καταγωγής δείχνει να μην είναι και
τόσο εθνικοπατριωτικά τα κίνητρα τους. Το αντίθετο μάλιστα. Προσπαθούν
συμμαχίες - στην προκειμένη περίπτωση της είχαν από παλιά - προκειμένου να
ελέγχουν ή να ελέγξουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την κοινωνική - μη πολιτική
- ζωή, ελέγχοντας τα κέντρα διασκέδασης και τα κλαμπ αλλά και βεβαίως
εξασφαλίζοντας τους απαραίτητους - εξωκοινοβουλευτικούς - πόρους για την
συνέχιση του πολιτικού τους έργου.
Και εδώ θα ρωτήσει κανείς, τι μας
λες δηλαδή ότι είναι μπράβοι;
μία απάντηση είναι ότι η
παρέμβαση των βουλευτών της Χ.Α στις λαϊκές και τους μικροπωλητές, μοιάζει με
την διαδικασία εξασφάλισης σχέσεων εξάρτησης μεταξύ των νονών της νύχτας με
τους ιδιοκτήτες νυχτερινών μαγαζιών. Αυτό που μένει βεβαίως να δούμε είναι αν
κάποια στιγμή θα λειτουργούν οι μικροπωλητές πληρώνοντας προστασία.
Κι ένας κίνδυνος...
Αν δεν καταφέρουμε να
συσπειρώσουμε τις μεταναστευτικές κοινότητες στον αντιφασιστικό αγώνα, τότε
αυτές θα ομαδοποιηθούν σε εθνοτική βάση και εκεί τα ενδεχόμενα είναι μάλλον
λίγο απαισιόδοξα. Είτε να μπουν σε διαδικασία συναλλαγής προκειμένου να
εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους, είτε να οδηγηθούμε σε έναν φυλετικό ή
διαφυλετικό πόλεμο με απρόβλεπτες κοινωνικές, πολιτικές και αστυνομικές
συνέπειες.
Μένει βέβαια να συζητηθεί η
θεωρία των 2 άκρων και ίσως και να τεθεί προς συζήτηση ένα θέμα που αφορά την
διαχωριστική γραμμή μεταξύ της στάσης μας απέναντι στο σύνολο των μεταναστών.
Αυτό βέβαια είναι ένα παλιό θεωρητικό ερώτημα που ίσως θα έπρεπε να συζητηθεί
αν όχι τώρα κάποια άλλη στιγμή.
Ελπίζουμε να καταφέραμε να
ανοίξουμε ένα πρώτο κύκλο συζήτησης...
Αντιφασιστική ομάδα Ζωγράφου "Τραβέρσο"
