αναδημοσιεύσεις

από http://antifasistikometopo.wordpress.com/author/antifasistikometopo/

Η Χούντα εξελίχθηκε απo το ’73

 

Το νέο περιστατικό αστυνομικής τρομοκρατίας και κρατικής απαγωγής σε βάρος του σ. Αλέξανδρου Β., δείχνει ξεκάθαρα τον κατήφορο της δημοκρατίας και την άνοδο του φασισμού. (Εδώ μπορείτε να διαβάσετε την μαρτυρία του ίδιου του συντρόφου).
Το ότι δεν έκανε τίποτα και απλά έβγαινε από το σπίτι του, δε σταμάτησε τα «όργανα της τάξης» από το να τον κρατήσουν χωρίς κατηγορίες, επί 5 ώρες στη ΓΑΔΑ, χωρίς να του μιλήσει κανείς, χωρίς να ερωτηθεί για οτιδήποτε.
Η τρομοκρατία τους δεν μας αφορά, δεν μας επηρεάζει.
Τασσόμαστε στο πλευρό κάθε απαχθέντα από τις κρατικές, μυστικές ή μη, υπηρεσίες.
Από τους απαχθέντες μετανάστες των ολυμπιακών αγώνων του 2004, στους αγωνιστές του 2012.
Δε θα τους περάσει, δε μας τρομοκρατούν.
Τρέμουν τα πόδια τους και το ξέρουμε πια!

Αντιφασιστικό Μέτωπο Ζωγράφου











 

Χίτλερ

του Ντιέγκο Ριβέρα

Αναδημοσίευση από το περιοδικό "μαρξιστική σκέψη"
τόμος 5
απρίλιος μάιος 2012 

Λέον Τρότσκι, Ντιέγκο Ριβέρα, Αντρέ Μπρετόν.

    Στο δρόμο μου, σταμάτησα στο Βερολίνο και ζωγράφισα μερικά ενδιαφέροντα έργα εκεί. Ο φίλος και οικοδεσπότης μου, ο Βίλι Μίντσενμπεργκ (1), μου έθεσε πολλά ερωτήματα για τη ζωή και το έργο μου, και οι δηλώσεις μου ενσωματώθηκαν σε ένα εξαιρετικό βιβλίο από μία άλλη φίλη, τη Λότε Σβάρτζ. Τιτλοφορούμενος Das Werk Diego Riveras (το έργο του Ντιέγκο Ριβέρα) , ο τόμος αυτός καλύπτει τη σταδιοδρομία μου μέχρι τα έργα που μόλις είχα ολοκληρώσει. Δημοσιεύθηκε από τη Neuer Deutscher Verlag, τον εκδοτικοίκο του Μίντσενμπεργκ.

   Το 1928, η Γερμανία ήταν στα πρόθυρα μιας κρίσης που, κατά τον επόμενο χρόνο, θα γινόταν παγκόσμια. Τα μεγάλα γερμανικά καρτέλ κατρακυλούσαν στην πτώχευση, το ένα μετά το άλλο. Υπήρξε ένα κύμα αυτοκτονιών μεταξύ της αστικής τάξης. Ο Ούγκο Στίνες, επικεφαλής της βιομηχανίας χάλυβα, ο ναύαρχος φον Τίρπιτζ, ένας εφοπλιστής και ο Δρ Σάιντεμαν, το αφεντικό της χημικής βιομηχανίας, όλοι έβαλαν τα περίστροφα στα κεφάλια τους και τίναξαν τα μυαλά τους.

   Μια επιδημία τρέλας είχε εξαπλωθεί στη χώρα. Την αισθάνθηκα σε δύο ξεχωριστές, φαινομενικά άσχετες περιπτώσεις.

   Μια νύχτα ο Μίντσενμπεργκ, μερικοί άλλοι φίλοι και εγώ μεταμφιεστήκαμε και, με πλαστά πιστοποιητικά, παρακολουθήσαμε την πιο εκπληκτική τελετή που έχω δει ποτέ. Πραγματοποιήθηκε στο δάσος του Γκρούνβαλντ, κοντά στο Βερολίνο.

Ντιέγκο Ριβέρα, Παναμερικάνικη ενότητα, 1940 (απόσπασμα). Ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι και ο Στάλιν εικονίζονται μέσα σε ένα αεριώδες δέντρο. Από εκεί βγαίνει το οπλισμένο χέρι του φασισμού, το οποίο προσπαθεί να το συγκρατήσει η ανθρωπότητα. Ο Στάλιν κρατά ένα μαχαίρι και μια αξίνα, βαμμένη κόκκινη -- αλληγορία για τη δολοφονία του Τρότσκι. Ο Χίτλερ δείχνει τον Στάλιν για να δικαιολογήσει την εξαπόλυση της ναζιστικής βαρβαρότητας, ενώ ο «πρακτικός» Μουσολίνι κρατά ένα μπαλτά. Κάτω από τον Στάλιν διασταυρώνονται οι λέξεις GPU και Gestapo. O Τσάρλι Τσάπλιν εμφανίζεται πάνω από έναν πεσμένο στρατιώτη -- αναφορά στον «Μεγάλο Δικτάτορα». Αριστερά, κάτω από τη σβάστικα ο Χίμλερ, στον οποίο έχουν δοθεί όμως και γνωρίσματα αμερικανού ανθρώπου των μήντια.

  Πίσω από μια συστάδα δέντρων, στη μέση του δάσους, εμφανίστηκε μια παράξενη πομπή. Οι πορευόμενοι άνδρες και γυναίκες φορούσαν λευκούς χιτώνες και στεφάνια από ιξό, το τελετουργικό φυτό των δρυίδων. Στα χέρια τους κρατούσαν πράσινα κλαδιά. Ο ρυθμός τους ήταν αργός και τελετουργικός. Πίσω τους, τέσσερις άνδρες μετέφεραν έναν αρχαϊκό θρόνο στον οποίο καθόταν ένας άνθρωπος που αναπαριστούσε το θεό του πολέμου, τον Βόταν. Ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν άλλος από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πάουλ φον Χίντεμπουργκ (2)! Ντυμένος με αρχαία ενδυμασία, ο Χίντεμπουργκ ύψωσε μια λόγχη στην οποία ήταν χαραγμένα δήθεν μαγικά γράμματα του ρουνικού αλφάβητου. Το κοινό, εξήγησε ο Μίντσενμπεργκ, εκλάμβανε τον Χίντεμπουργκ ως μετενσάρκωση του Βόταν. Πίσω από τον Χίντεμπουργκ εμφανίστηκε ένας άλλος θρόνος, τον οποίο κατείχε ο Στρατάρχης Λούντεντορφ (3), ο οποίος εκπροσωπούσε τον θεό του κεραυνού, Τορ. Πίσω από τον «θεό» συνωστιζόταν ένας συρμός πιστών που αποτελούνταν από διακεκριμένους χημικούς, μαθηματικούς, βιολόγους, φυσικούς και φιλοσόφους. Όλα τα πεδία της γερμανικής «κουλτούρας» εκπροσωπήθηκε στο Γκρούνβαλντ εκείνο το βράδυ.

   Η πομπή σταμάτησε, και άρχισε η τελετή. Για αρκετές ώρες, η ελίτ του Βερολίνου τραγουδούσε και κραύγαζε προσευχές και τελετές από το βαρβαρικό παρελθόν της Γερμανίας. Εδώ ήταν η απόδειξη, αν κάποιος τη χρειάζεται, της αποτυχίας δύο χιλιάδων ετών ρωμαϊκού, ελληνικού και ευρωπαϊκού πολιτισμού. Δυσκολευόμουν να πιστέψω ότι αυτά που έβλεπα συνέβαιναν μπροστά στα μάτια μου.
   Κανείς ανάμεσα στους γερμανούς αριστερούς φίλους μου δεν μπορούσε να μου δώσει κάποια ικανοποιητική εξήγηση για την παράξενη αυτή διαδικασία. Αντ’ αυτού, προσπάθησαν να ξεμπερδέψουν κοροϊδευτικά, αποκαλώντας τους συμμετέχοντες «τρελούς». Ως σήμερα, προβληματίζομαι με τη συλλογική τους έλλειψη αντίληψης. Ενθυμούμενος αυτό το όργιο στεγνής μέθης και ντελίριου, στάθηκε αδύνατο να φανταστώ και τον ελάχιστα ευαίσθητο θεατή να αντιπαρέρχεται ό,τι είχα δει μόνο ως μια ακίνδυνη μασκαράτα.

   Λίγες μέρες αργότερα, είδα τον Αδόλφο Χίτλερ να απευθύνεται σε μια μαζική συγκέντρωση στο Βερολίνο, δίπλα σε ένα κτίριο τόσο τεράστιο που καταλάμβανε το σύνολο του οικοδομικού τετραγώνου, τα κεντρικά γραφεία του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Ένα προσωρινό ενιαίο μέτωπο ήταν τότε σε ισχύ ανάμεσα στους ναζί και τους κομμουνιστές, ενάντια στους διεφθαρμένους ρεφορμιστές και τους σοσιαλδημοκράτες.

   Η πλατεία ήταν κυριολεκτικά πλημμυρισμένη με 25-30.000 κομμουνιστές εργάτες. Ο Χίτλερ ήρθε με συνοδεία περίπου χιλίων ανδρών. Διέσχισαν την πλατεία και σταμάτησαν κάτω από ένα παράθυρο, από το οποίο παρακολουθούσαν οι ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος. Ήμουν μεταξύ τους, έχοντας προσκληθεί από τον Μίντσενμπεργκ, που βρισκόταν στα δεξιά μου. Στα αριστερά μου στάθηκε ο Τέλμαν (4), γενικός γραμματέας του Κόμματος. Ο Μίντσενμπεργκ εξηγούσε τα σχόλιά μου στον Τέλμαν, και μετέφραζε την ομιλία του Χίτλερ σε μένα.

   Οι κομμουνιστές φίλοι μου έκαναν κοροϊδευτικές παρατηρήσεις για τον «αστείο ανθρωπάκο» που επρόκειτο να εκφωνήσει τον λόγο στη συγκέντρωση, και θεωρούσαν εκείνους που τον θεωρούσαν απειλή δειλούς ή ανόητους.

   Καθώς ετοιμαζόταν να μιλήσει, ο Χίτλερ ορθώθηκε άκαμπτα, σαν να περίμενε να διογκωθεί και να γεμίσει το μεγάλο αγγλικό στρατιωτικό αδιάβροχό του ώστε να μοιάζει με γίγαντα. Στη συνέχεια, έκανε ένα νεύμα για να επικρατήσει σιωπή. Μερικοί κομμουνιστές εργαζόμενοι τον αποδοκίμασαν, αλλά μετά από λίγα λεπτά όλο το πλήθος σώπασε απολύτως.

   Καθώς ζεστάθηκε, ο Χίτλερ άρχισε να ουρλιάζει και να κουνά τα χέρια του σαν επιληπτικός. Κάτι σ’ αυτόν ανατάραξε, φαίνεται, το βάθος της ψυχής των ομοεθνών του, γιατί μετά από λίγο ένιωσα ένα περίεργο μαγνητικό ρεύμα μεταξύ αυτού και του πλήθους. Ήταν τόσο βαθύ που, όταν τελείωσε, έπειτα από δύο ώρες ομιλίας, επικράτησε μια στιγμή πλήρους σιγής. Ούτε καν οι ομάδες της κομμουνιστικής νεολαίας, που είχαν εντολή να τον γιουχάρουν, δεν το έκαναν. Και τότε, η σιωπή έδωσε τη θέση της σε ένα τεράστιο, εκκωφαντικό χειροκρότημα από όλη την πλατεία.

   Καθώς έφευγε, οι οπαδοί του Χίτλερ έκλεισαν τις γραμμές γύρω του με όλα τα σημάδια της αφοσιωμένης πίστης. Ο Τέλμαν και ο Μίντσενμπεργκ γελούσαν σαν σχολιαρόπαιδα. Όσο για μένα, ήμουν τόσο χαμένος και προβληματισμένος, όπως όταν είχα δει το παρακμιακό τελετουργικό λίγες μέρες πριν στο Γκρούνβαλντ. Δεν μπορούσα να δω τίποτα για να γελάσω. Αισθάνθηκα πραγματικά βουτηγμένος στη θλίψη.

   Ο Μίντσενμπεργκ, ρίχνοντας μια ματιά σε μένα, ρώτησε: «Ντιέγκο, τι τρέχει με σένα;».

  «Αυτό που τρέχει», του είπα, «είναι ότι με κατακλύζει ένα προαίσθημα. Το προαίσθημα ότι, αν οι ένοπλοι κομμουνιστές άφηναν σήμερα στον Χίτλερ να φύγει ζωντανός, θα μπορούσε να ζήσει για να κόψει τα κεφάλια και των δυο συντρόφων μου σε λίγα χρόνια».

   Ο Τέλμαν και ο Μίντσενμπεργκ γέλασαν δυνατά. Ο Μίντσενμπεργκ με επαίνεσε για τη ζωηρή φαντασία που είχα ως καλλιτέχνης.

   «Θα πρέπει να αστειεύεσαι», είπε. «Δεν άκουσες τον Χίτλερ να μιλά; Δεν κατάλαβες, από όσα σου μετέφραζα, τι ανοησίες έλεγε;».

  Του απάντησα: «Μα αυτές οι ανοησίες γεμίζουν επίσης στα κεφάλια των ακροατών, αλαλιασμένων από την πείνα και το φόβο. Ο Χίτλερ τους υπόσχεται μια αλλαγή, οικονομική, πολιτική, πολιτιστική και επιστημονική. Λοιπόν, θέλουν αλλαγές, και μπορεί να είναι σε θέση να κάνουν ακριβώς ό,τι λέει, αφού έχει όλα το καπιταλιστικό χρήμα πίσω του. Μ’ αυτό μπορεί να δώσει τροφή στους πεινασμένους Γερμανούς εργάτες, να τους πείσει να πάνε με το μέρος του και να στραφούν ενάντια σε εμάς. Επιτρέψτε μου να τον πυροβολήσω εγώ τουλάχιστον. Θα αναλάβω την ευθύνη. Είναι ακόμα εντός εμβέλειας».

   Aλλά αυτό έκανε τους γερμανούς συντρόφους μου να γελούν ακόμα δυνατότερα. Αφού ξεράθηκε στο γέλιο, ο Τέλμαν είπε: «Φυσικά, είναι καλύτερα να έχεις κάποιον πάντα έτοιμο να βγάλει από τη μέση τον κλόουν. Μην ανησυχείτε, όμως. Σε λίγους μήνες θα έχει τελειώσει, και τότε θα είμαστε σε θέση να πάρουμε την εξουσία».

   Αυτό μου προκάλεσε μονάχα ακόμα μεγαλύτερη θλίψη, και εξέφρασα ξανά τους φόβους μου. Τώρα πια όμως ο Μίντσενμπεργκ δεν χαμογελούσε. Είχε παρακολουθήσει τον Χίτλερ, που βρισκόταν σχεδόν στην άλλη άκρη της πλατείας. Παρατήρησε ότι ο κόσμος τον χειροκροτούσε ακόμα. Πριν φύγει από την πλατεία, ο Χίτλερ έκανε το ναζιστικό χαιρετισμό. Αντί για αποδοκιμασίες, το χειροκρότημα γιγαντώθηκε. Ήταν σαφές ότι ο Χίτλερ είχε κερδίσει πολλούς οπαδούς ανάμεσα στους αριστερούς εργαζόμενους. Ο Μίντσενμπεργκ ξαφνικά έγινε χλωμός κι έπιασε το χέρι μου.

   Ο Τέλμαν κοίταξε έκπληκτος και τους δύο μας. Χαμογέλασε αδύναμα και χάιδεψε το κεφάλι μου. Στα ρώσικα, που ακούγονταν βαριά με τη γερμανική προφορά του, είπε, «Νιτσεβό, νιτσεβό» (Δεν είναι τίποτα, απολύτως τίποτα).

   Η τρελή φαντασία του καλλιτέχνη επιβεβαιώθηκε αργότερα πικρά. Τόσο ο Τέλμαν όσο και ο φίλος μου Μίντσενμπεργκ (5) ήταν ανάμεσα στα εκατομμύρια των ανθρώπων που θανατώθηκαν από τον «κλόουν» που είχα παρακολουθήσει στην πλατεία εκείνη την ημέρα.

Σημειώσεις

1. Ο Βίλι Μίντσενμπεργκ (1889-1940) ήταν σύντροφος του Λένιν, από τους ηγετικούς προπαγανδιστές του ΚΚ Γερμανίας μετά το 1920, δημιουργός πολλών οργανώσεων και επιτροπών για την προπαγάνδα υπέρ της ΕΣΣΔ και εκδότης αριστερής φιλολογίας στη Γερμανία του Μεσοπολέμου.

2. Ο Πάουλ Χίντεμπουργκ (1847-1934), Πρόεδρος της Γερμανικής Δημοκρατίας στα 1925-34, αν και επανεξελέγη στα 1932 με τις ψήφους των σοσιαλδημοκρατών, παρέδωσε την εξουσία στον Χίτλερ.

3. Ο Έριχ Λούντεντορφ (1865-1937), στρατάρχης του γερμανικού στρατού στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν ακραίος εθνικιστής, μυστικιστής και αντισημίτης.

4. Ο Ερνστ Τέλμαν (1886-1944), σταλινικός ηγέτης του ΚΚ Γερμανίας, εφάρμοσε πιστά την πολιτική της Κομιντέρν και του Στάλιν, που οδήγησε το κόμμα στην καταστροφή. Συνελήφθη από τους ναζί το 1933 και εκτελέστηκε το 1944. Η Κλάρα Τσέτκιν περιέγραψε τον Τέλμαν ως «ακατατόπιστο και αμόρφωτο θεωρητικά» και ως «βυθισμένο στην μη κριτική αυτό-εξαπάτηση και αυτομεγάλυνση που πλησίαζε τη μεγαλομανία» – μια εκτίμηση που επιβεβαιώνεται από τη μαρτυρία του Ριβέρα.

5. Ο Ριβέρα μάλλον κάνει κατά το ήμισυ λάθος σε αυτή του τη διαβεβαίωση. Οι ενδείξεις συγκλίνουν ότι ο Μίντσενμπεργκ δολοφονήθηκε με εντολή του Στάλιν, από πράκτορες της NKVD ή πιστούς σταλινικούς του ΚΚ Γερμανίας, οι οποίοι τον παρέσυραν να δραπετεύσει από ένα στρατόπεδο στη Γαλλία όπου κρατούνταν τον Ιούνιο του 1940. Ο Δημητρόφ σημείωνε στο Ημερολόγιό του μια παρατήρηση του Στάλιν για το ότι «ο Μίντσενμπεργκ είναι ένας τροτσκιστής. Αν έρθει στη Μόσχα θα τον συλλάβουμε», ενώ ο Μίντσενμπεργκ είχε τότε διαγραφεί από το ΚΚ Γερμανίας.

* Ο Ντιέγκο Ριβέρα ήταν διακεκριμένος μεξικανός  ζωγράφος. Το παρόν κείμενο είναι η εξιστόρηση της «συνάντησής» του με τον Χίτλερ στη Γερμανία του Μεσοπολέμου ,από την αυτοβιογραφία του :My Art, my Life: an autobiography, Dover 1991, σελ. 84-87.

http://niemandsrose-niemandsrose.blogspot.gr/2012/04/blog-post_22.html

 

Του κανενός το ρόδο

κι έβγαλε τη χρυσή

Ίσως να ήταν η πρώτη συνεδρία που συμμετείχα. Σε άλλους τόπους αυτό μπορεί να το έλεγαν εισαγωγική περίοδο -μεταφρασμένο καθετί "καινοτόμο" από τα μητροπολιτικά, induction period- μπορεί να είχε γίνει πιο οργανωμένα, μπορεί να υπήρχε κάποιου είδους εποπτεία. Σε εμάς έγινε κάπως έτσι.

Ένας γιατρός, που είχε ξεκινήσει ειδικότητα λίγους μήνες πριν, φορτωμένος με ιατρικούς φακέλλους και με όλη την ευθύνη της διαχείρισής τους, πήρε την πρωτοβουλία να με προσκαλέσει να συμμετέχω σε μια δύσκολη λήψη ιστορικού: μητέρα έφηβου ζητάει συμβουλή πώς να χειριστεί τον γιο της που εμφανίζει ακραία αντικοινωνική συμπεριφορά. Παρένθεση: απόπειρα ανθρωποκτονίας. Τον ακολούθησα στο ανήλιαγο δωματιάκι, ένας προθάλαμος ανάμεσα στο WC και το αρχείο, καθήσαμε δυο λεπτά, μου εξήγησε προφορικά την περίπτωση, από όσα ήξερε μέχρι τώρα απ΄το referral, πήρε μια ανάσα και βγήκε να καλέσει τη μητέρα που περίμενε στην κατ' ευφημισμό αίθουσα αναμονής.

 Αργότερα θα μάθαινα πως το σύνηθες είναι οι γονείς να αντιδρούν στην παρουσία δεύτερου ειδικού στις συνεδρίες. Άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο. Εκείνη η μητέρα άκουσε στωικά τον γιατρό να με συστήνει ως μέλος της θεραπευτικής ομάδας και καταλαβαίνοντας πως θα ήμουν το βουβό πρόσωπο στην τραγωδία, δεν έδειξε ίχνος αντίδρασης. Την ακούγαμε να μας αφηγείται απολύτως ανέκφραστη. Εύλογα θα τη ρωτούσε λίγο μετά ο ειδικευόμενος αν έχει διαγνωσθεί με κατάθλιψη και η θετική της απάντηση απλώς θα επιβεβαίωνε την εικασία του. Το ιστορικό ήταν όπως πολλών άλλων "προβληματικών" οικογενειών. Ένας πατέρας αλκοολικός που κακοποιεί γυναίκα και παιδιά, χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, όπως τα λένε κομψά οι επιστήμονες, φτώχεια, ανεργία, χωρίς τη στήριξη των κοινωνικών δικτύων, κομψά, πολύ κομψά ότι δεν έχεις άνθρωπο να σε στηρίξει, ένα χέρι να πιαστείς, που είναι πια πασσέ να πεις, όπως ο Άκης Πάνου.

Όμως η μητέρα ήταν ξένη. Από πλούσια ευρωπαϊκή χώρα. Μην τρέξει ο νους σου στην πεπατημένη οδό, η πεπατημένη ζέχνει στερεοτυπίλα, μια μπόχα αποβλακωτική, μη πεις πως ήταν αλβανίδα, ρουμάνα, πολωνέζα, ουκρανή. Ήρθε στην Ελλάδα τα χρόνια πριν την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, ως τουρίστρια, γνωρίστηκε με τον έλληνα, έζησε μαζί του, του έκανε παιδιά. Το ένα της παιδί θα έμπλεκε με "κακές παρέες", το αγόρι, και θα γινόταν "ένα άλλο παιδί", κι από το αδύναμο μέλος της σχολικής κοινότητας, εκείνον που δέχεται τη σφαλιάρα, χάρη στις κακές παρέες θα έμπαινε στη συμμορία των ισχυρών. Και πια δεν θα έριχνε σφαλιάρα, αλλά θα έβγαζε μαχαίρι.

 Η στρατολόγηση του πιτσιρικά στις τάξεις των χρυσαυγιτών είχε αρχίσει. Και ακολούθησαν όλα τα άλλα. Ξυρισμένα κεφάλια, στρατιωτική πειθαρχία στους "ανωτέρους" του, κατήχηση και καθοδήγηση, επισκέψεις στα γραφεία του κόμματος που έχει μια σχέση παράνομων εραστών με την Χ.Α.,  ξύλο και επιθέσεις σε αλλοδαπούς συμμαθητές, αποβολές από το σχολείο. Και μίσος προς τους ξένους, μίσος προς τους διαφορετικούς, μίσος προς όλους τους άλλους. Μίσος, μίσος, μίσος. Και η μάνα ήταν ξένη. Και η αδελφή ήταν διαφορετική. Και κάποτε θα έκανε απόπειρα να την πνίξει με σχοινί στο κρεβάτι της. Καταγραμμένο πουθενά στις στατιστικές της εγκληματικότητας.

Αλλά εμείς δε μπορέσαμε να βάλουμε διάγνωση. Τι διάγνωση να βάλεις; Άνοιξε τα ψυχιατρικά εγχειρίδια, που θέτουν τα πλαίσια των έγκυρων διαγνωστικών κριτηρίων διεθνώς, και πες μου αν βρήκες κάπου να περιγράφει την χαρακτηριστική συμπεριφορά του στρατευμένου νεοναζί, του φασίστα, του σωβινιστή. Και δε λέω να' χαμε, τι να' χαμε, άλλη μια ψυχ-ιατρικοποίηση της κοινωνικής απόκλισης.

 Ήθελα να την αναλάβουμε αυτή την περίπτωση, να μην την παραπέμψουμε σε άλλη δομή ή στην εισαγγελία. Όμως άπειροι κι οι δυο, δειλοί ίσως, αλλά κι αβοήθητοι -πες το έλλειψη προσωπικού, πες το κακοδιαχείριση- εμείς που κάπως θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε, κατευθύναμε αλλού την μητέρα που είχε την τραγική μοίρα να γεννήσει αυγό του φιδιού. Κι αυτόν τον έφηβο, όσο και αν ένιωθα να μου κόβονται τα πόδια από την εξιστόρηση των πράξεών του, όχι από καμιά ξένη, από κανέναν εχθρό του, αλλά από τη μητέρα του, την ξένη, την εχθρό του, άλλο τόσο πίεσα μετά το συνάδελφο να δεχτεί να τους παρακολουθήσουμε, να πάω σπίτι τους, να πάω στο σχολείο του. Αλλά βρήκε έρεισμα στο φόβο μου: Πού να πας να μπλέξεις εκεί μέσα... Κι ίσως να είχε δίκιο. Τη στείλαμε αλλού. Από τότε, δε θυμάμαι εκείνος ο νέος γιατρός να παρατούσε εύκολα περιπτώσεις, όσο δύσκολες και αν ήταν. Ίσως όμως εκείνη η ιστορία να τον τρόμαξε.

 Είμαστε μια μεγάλη οικογένεια με έναν κακό γονιό, που μας βασάνιζε, άρρωστο,  με έναν ξένο γονιό, παραδομένο και ανήμπορο, άρρωστο, με έναν παιδί γεμάτο μίσος και βία, άρρωστο, και με κάποια θύματα, που κι υγιή να' ναι, θα αρρωστήσουν. Και την αρρώστια μας πάλι χρυσή τη λένε, όπως παλιά τον ίκτερο. Και δεν είναι η μόνη αρρώστια. Θα τη βγάλουμε τη χρυσή στο κοινοβούλιο, μόνο για να δηλώσει πιο εμφατικά την παθολογία ενός τόπου, που κι όσοι μπορούσαν να βοηθήσουν, δε βοήθησαν.

http://klikasurreal.wordpress.com/2012/07/02/%CE%B7-%CE%B5%CF%80%CF%8E%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CF%8E%CE%BD/

η επώαση των αυγών

Ήταν την πρώτη ή τη δεύτερη χρονιά που δούλευα ωρομίσθια σε δημοτικά σχολεία στο Μενίδι. Μία μέρα, ένας μαθητής μου της πέμπτης δημοτικού είπε σε κάποιο συμμαθητή του, με περηφάνια, ότι ο ξάδερφός του είναι στη Χρυσή Αυγή. Τον φώναξα και τον ρώτησα αν ήξερε τι είναι η Χρυσή Αυγή. Αποφάσισα πώς εκείνη την ημέρα, τα γαλλικά και το αναλυτικό πρόγραμμα δεν ήταν άμεση προτεραιότητα και αφιέρωσα την ώρα μου στο να μιλήσω στα παιδιά μου για το ναζισμό. Κάποια, λίγα, κάτι είχαν ακούσει για το Χίτλερ, για τους Εβραίους, για τον πόλεμο, σε γενικές γραμμές τα κεφαλάκια τους ήταν παραδομένα στο χάος και τη σύγχυση. Τα παιδιά διδάσκονται το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην έκτη δημοτικού. Αν προλάβουν. Και όπως. Μέχρι τότε, είναι έρμαια της πλύσης εγκεφάλου από την τηλεόραση, τον ξάδερφο χρυσαυγίτη, τους γείτονες και τους συγγενείς που κλείνουν τα μαγαζιά τους και φταίνε οι μετανάστες, της ανύπαρκτης παρουσίας των γονιών τους.
Την επόμενη χρονιά, μπαίνω στην τάξη για μάθημα και ανακαλύπτω πάνω σε ένα θρανίο ένα αγκυλωτό σταυρό. Ρωτάω ποιος τον έφτιαξε. Δεν είναι εκεί, κάνει γερμανικά, μου λένε τα παιδιά μου. Στο διάλειμμα μου υποδεικνύουν τον «καλλιτέχνη». Τον ρωτάω αν ξέρει τι είναι αυτό που ζωγραφίζει (επαναλαμβάνω ότι πρόκειται για παιδιά 11-12 χρόνων). Δεν θέλει να μου μιλήσει, με βρίζει μέσα από τα δόντια του. Πηγαίνω σοκαρισμένη στο γραφείο των δασκάλων και περιγράφω το περιστατικό. Οι συνάδελφοι με αντιμετωπίζουν κάπως συγκαταβατικά, κάπως σαν συμπαθή γραφική γελοιότητα. Ναι, αυτό το παιδί έχει πρόβλημα γενικά, δεν διαβάζει, τσακώνεται με τους πάντες, είναι χαζό (sic). Ναι, ρε παιδιά, αλλά ζωγραφίζει και σβάστικες! Οι γονείς του είναι ενημερωμένοι; Έχει μιλήσει κανείς στα παιδιά για το ναζισμό; Χτυπήματα στην πλάτη, ναι, μωρέ, έχει προβλήματα λέμε.
Μετρώντας τα χρόνια, εκείνα τα παιδιά φέτος πρέπει να ψήφισαν για πρώτη φορά. Δεν έχω πολλές ελπίδες για το τι ψήφισαν. Δεν έχω πολλές αμφιβολίες για το πώς περνάν τον ελεύθερο χρόνο τους. Έχω όλο και περισσότερες ενοχές και αγωνίες για το τι είδους πλάσματα πέρασαν από τα χέρια μας. Πόσα άραγε από αυτά θα μπορούσαμε να είχαμε σώσει; Πόσες αβλεψίες και παραλείψεις δικές μας έβαλαν το λιθάρι τους στη δημιουργία και γιγάντωση του τέρατος; Πόσο δύσκολο είναι να βάλουμε σε μυαλά και ψυχές παιδιών από την Ελλάδα, την Αλβανία, τη Ρουμανία, τη Ρωσία, παιδιά ρομά, παιδιά από εργατικές οικογένειες ως επί το πλείστον, ότι ο ρατσισμός είναι η ιδεολογία εναντίον των φτωχών;

(Fata Morgana)







avantgarde2009.wordpress.com/2012/06/16/12/

Φασισμος: Πλανη ή επιλογη;

Το φως καιει το φασισμό;

Μετά το μπουγέλο και τα χτυπήματα του Κασιδιάρη σε ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή, εναντίον της Ρένας Δούρου και της Λιάνας Κανέλη, πολλοί πίστεψαν ότι όσοι ψήφισαν την νεοναζιστική οργάνωση, “χωρίς να ξέρουν”, τώρα δεν θα το επαναλάβουν, αφού η XA έδειξε το “πραγματικό της πρόσωπο”. Η εκτίμηση αυτή είναι προέκταση μιας άλλης, της σ. Αλέκας, που προέβλεπε καθησυχάζοντας το πανελλήνιο, πριν τις 6 Μάη ότι “μόλις οι φασίστες μπουν στη Βουλή θα βάλουν τις γραβάτες και θα γίνουν κοινοβουλευτικά αρνάκια”. Πάνω κάτω μια παρόμοια επιθυμία εξέφρασε πρόσφατα ο Στάθης προεξοφλώντας ότι το “φως καιει τον Φασισμό!“

Όσοι σκέφτονται έτσι μάλλον δεν έχουν αντιληφθεί οι ίδιοι περί τίνος πρόκειται. Αυτοί οι 440 χιλιάδες που ψήφισαν στις 6/5 τη φασιστική συμμορία ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν και δεν είναι καθόλου παραπλανημένοι, όπως αρέσκεται δυστυχώς να φαντάζεται η αριστερά. Από μια άποψη αυτή η πλάνη έχει την εξήγησή της. Ο κόσμος της αριστεράς αδυνατεί να κατανοήσει τον τρόπο σκέψης και την οικτρή πνευματική κατάσταση των οπαδών της ΧΑ, γιατί πολύ απλά έχει εντελώς διαφορετικές αξίες, από τη σαπίλα που έχουν στον εγκέφαλό τους οι 440 αυτές χιλιάδες. Υπάρχει όμως ακόμα ένας λόγος. Η αριστερά δεν μπορεί να χωνέψει πως ο “σοφός, τιμημένος και ηρωικός λαός”, αυτό το κατεξοχήν επαναστατικό υποκείμενο σύμφωνα με τις γραφές, περιλαμβάνει στις τάξεις του τόσες χιλιάδες καθάρματα. “Είναι αδύνατο να συμβαίνει κάτι τέτοιο, δεν μπορεί, προφανώς δεν ξέρουν τι ψήφισαν”. “Οπότε ας πάμε για ένα νέο γύρο επεξηγήσεων. Δεν μπορεί τώρα που είδαν και στην tv θα καταλάβουν ότι είναι εγκληματική οργάνωση”. Μάταιος κόπος.

Αμέσως μετά το σόου του Κασιδιάρη στον ΑΝΤ1 τα δεξιά λαϊκά blogs πήραν φωτιά. Την ώρα που τα αστικά επιτελεία καταδίκαζαν μετά βδελυγμίας το περιστατικό, η λαϊκή τους βάση ξεσέλωνε: “Επιτέλους κάποιος να αρχίσει τις σφαλιάρες στους πολιτικούς”, “γεια στα χέρια σου” και διάφορες άλλες επευφημίες προς τον νέο ήρωα της εθνικοφροσύνης. Ο Κασιδιάρης δεν έκανε τίποτα τυχαία, ούτε έχασε τον έλεγχο όπως ειπώθηκε. Η ενέργειά του ήταν ψυχρή και στοχευμένη, κάνοντας πραγματικότητα την υπόσχεση της XA ότι θα μετατρέψει τη βουλή σε ρινγκ. Στις 12/6 ένας άλλος, ο Παναγιώταρος σε συγκέντρωση στο Φλοίσβο επανέλαβε ότι θα πέσουν σφαλιάρες στη βουλή αν κανείς “ανοίξει συζήτηση για τα εθνικά” για να συνεχίσει λέγοντας ότι ομάδες ΧΑυγιτών θα οργανώνουν εφόδους στους βρεφονηπιακούς σταθμούς και θα πετάνε έξω τα παιδιά των μεταναστών για να μπουν στη θέση τους ελληνοπαίδες. Ο φασιστικός οχετός σε όλο του το μεγαλείο. Να είναι σίγουροι όλοι όσοι θέλουν να αποκαλύψουν τη ΧΑ, ότι τα ξερατά του Παναγιώταρου κάνουν επίσης θραύση στο πατριωτικό ποίμνιο.

Τσάμπα λοιπόν η προσπάθεια να αποκαλυφθεί ο ρόλος της ΧΑ ως εγκληματική συμμορία. Μια τέτοια προσέγγιση δεν προσφέρει τίποτα. Η οργάνωση αυτή δεν αρνείται τις ιδεολογικές της καταβολές, ούτε κρύβει τους στόχους και τις πρακτικές της. Αντιθέτως ακριβώς πάνω σ’ αυτά οικοδομεί τα δίκτυά και την επιρροή της. Είναι σαν να παραβιάζει κανείς ανοιχτές πόρτες, τρώγοντας το χρόνο του να μιλάει για πράγματα που τα ξέρουν μέχρι και οι πέτρες.

Χτίζουν τρομοκρατώντας

Αν για κάτι πρέπει να προβληματιστεί ο κόσμος της αριστεράς είναι για την στάση των κομμάτων και των οργανώσεών του απέναντι στη γνωστή συμμορία. Και να δει επειγόντως τι θα κάνει, δεδομένου ότι δεν είναι πλέον στο απυρόβλητο της δράσης της. Μέχρι πρότινος πολλοί νόμιζαν ότι η ΧΑ θα συνεχίσει να φυτοζωεί στο περιθώριο κοπανώντας που και που κανέναν πακιστανό. Η τακτική της αριστεράς ήταν ότι δεν αξίζει να ασχολείται κανείς με τη ΧΑ, γιατί αφενός τη διαφημίζει και αφετέρου μπαίνει σε ένα πόλεμο συμμοριών που δεν απασχολεί την κοινωνία. Τώρα φαίνεται πόσο λάθος ήταν αυτή η άποψη. Η ΧΑ έχτισε τη δύναμη της πάνω στα χτυπήματα και κει που δρούσε ανενόχλητη η επιρροή της έγινε ακόμα μεγαλύτερη. Ο πυρήνας της φασιστικής προπαγάνδας βασίζεται στο αήττητο των ομάδων κρούσης. Όσο αυτές παραμένουν στο απυρόβλητο μπορούν να στρατολογούν ανενόχλητα νέα μέλη και έτσι να γίνονται πραγματικά ισχυρές. Τα μέλη τους αισθάνονται ότι ανήκουν σε μια ισχυρή ομάδα που μπορεί να τα προστατεύει έναντι οποιοδήποτε και έτσι απολαμβάνουν κύρος και ενδεχομένως άλλα προνόμια που θα γίνουν ακόμα περισσότερα όταν οι ομάδες αυτές κυριαρχήσουν στην περιοχή, στην πόλη ή στη χώρα. Οι προσδοκίες του υπόκοσμου που συσπειρώνεται στις φασιστικές συμμορίες γίνονται ακόμα μεγαλύτερες βλέποντας τα ποσοστά τους να πολλαπλασιάζονται. Το σχέδιο της ΧΑ είναι αντιγραφή των μεθόδων που ακολούθησαν οι φασίστες στην Ιταλία στη δεκαετία του ΄20 και λίγο αργότερα επανέλαβε το ναζιστικό κόμμα στη Γερμανία.

Ο Κασιδιάρης με την, σε απευθείας μετάδοση, χειροδικία κατά των βουλευτίνων της αριστεράς έδωσε ένα σαφές μήνυμα. Η ανοιχτή επίθεση ενάντια στην αριστερά έχει ήδη ξεκινήσει και θα κλιμακωθεί. Κάθε φασιστική ομάδα κρούσης μπορεί να επαναλάβει το ίδιο. Οι συνέπειες είναι ανύπαρκτες. Η αστυνομία “αδυνατεί” να συλλάβει τον τραμπούκο εντός 48ωρου, δείχνοντας εμμέσως πλην σαφώς ότι οι συμμορίτες τυγχάνουν πλήρους ασυλίας. Το κάθε τσογλάνι μπορεί να επαναλάβει τις κινήσεις του Κασιδιάρη, βλέποντας ότι δεν έχει καμία συνέπεια και μπορεί ανενόχλητος να περηφανεύεται για τα κατορθώματά του. Επίσης γνωρίζει ότι αν ποτέ φτάσει μια ανάλογη υπόθεση στα δικαστήρια τότε μπορεί να αναβάλλεται μέχρι την παραγραφή της και να την σκαπουλάρει, όπως τα 6 καθάρματα που επιχείρησαν πριν 4 μέρες να δολοφονήσουν στο σπίτι του έναν αιγύπτιο ψαρά μετανάστη στο Πέραμα, αφού πρώτα είχαν προαναγγείλει ότι θα τακτοποιήσουν  τους αιγύπτιους στην ιχθυόσκαλα.

Και η αριστερά το χαβά της

Και ενώ η αριστερά θα έπρεπε μετά από όλα αυτά να βαρέσει συναγερμό, συνεχίζει τον ύπνο του δικαίου. Το ΚΚΕ, αφού απέτυχε στις προγνώσεις περί εξημέρωσης των αγριμιών, δια της γγ δηλώνει σε συνέντευξη στις 7/6, εξ αφορμής του επεισοδίου στον ΑΝΤ1, ότι

“Η απάντηση στην “Χρυσή Αυγή” δεν μπορεί να είναι ούτε οδόντας αντί οδόντος ούτε κάποια πολιτική ρεβανσισμού. Την απάντηση καταρχήν πρέπει να τη δώσει στις εκλογές ο λαός. Δεν χρεώνουμε βεβαίως αυτούς που ψήφισαν την “Χρυσή Αυγή” με τις ενέργειες και τους προσανατολισμούς του κόμματος αυτού. Ωστόσο πρέπει να το συνειδητοποιήσουν ότι έχουν το όπλο της ψήφου και να οδηγήσουν στο εκλογικό περιθώριο την “Χρυσή Αυγή”, γιατί αυτό της αξίζει. Πάνω απ’ όλα όμως, τέτοια ναζιστικά μορφώματα μπορεί να τα αντιμετωπίσει ένα καλά οργανωμένο και βαθύτατα πολιτικοποιημένο εργατικό – λαϊκό κίνημα.”

Στο ίδιο μήκος κύματος και το Σχόλιο του Γραφείου Τύπου για την επίθεση φασιστοειδών εναντίον στελέχους του ΚΚΕ στο εκλογικό περίπτερο του Κόμματος στην Αγία Παρασκευή στις 12/6/2012:

“Τα φασιστοειδή και η τρομοκρατική τους δράση, μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με την απομόνωση και καταδίκη τους από τον ίδιο το λαό, με την ισχυροποίηση του εργατικού λαϊκού κινήματος. Μόνο ένα λαϊκό κίνημα της ρήξης και της ανατροπής μπορεί να εξουδετερώσει το φασισμό και το ναζισμό, που είναι γέννημα θρέμμα του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος”.

Το σκεπτικό της υπόλοιπης αριστεράς πλην ελαχίστων εξαιρέσεων δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτό του ΚΚΕ. Προς θεού όχι φυσική αντιπαράθεση με τα καθάρματα. Σημασία έχει η “πολιτική τους απομόνωση” και εγγύηση γι’ αυτό είναι η “ισχυροποίηση του μαζικού κινήματος”. Και γιατί δηλαδή για να απαντηθεί ένας τραμπουκισμός δύο αλητών με ένα κωλόσκυλο, εναντίον κάποιων συγκεκριμένων ανθρώπων, πρέπει να ισχυροποιηθεί το λαϊκό κίνημα και να καταδικαστεί από το λαό; Γιατί τόσος κόπος; Πόσο ακόμα να ισχυροποιηθεί; Και εν πάση περιπτώσει αν νιώσουμε ότι είμαστε επαρκώς ισχυροποιημένοι τότε εντάξει; Με τους μαλάκες που κοπάνησαν τον σύντροφό μας θα γίνει κάτι; Θα πληρώσουν με 2 μήνες διακοπές στο ΚΑΤ; Ή εμείς είμαστε υπεράνω σαρκικών επιθυμιών, οσιομάρτυρες του “λαϊκού κινήματος”, που δια της θυσίας μας, θα συγκινηθεί και θα ισχυροποιήσει τον εαυτό του; Αν κάποιος δεχτεί μια επίθεση πρέπει να πάρει την άδεια και των γειτόνων για να ξετρυπώσει και να τιμωρήσει τον τσόγλανο που του επιτέθηκε; Που έχει γραφτεί αυτό; Είναι μια από τις 10 εντολές; Δουλευόμαστε τώρα; Κι αν η ΧΑ πάρει στις εκλογές τα διπλά ποσοστά από το ΚΚΕ τι θα πρέπει να συμπεράνουμε; Μήπως ότι ο λαός αντί να καταδικάσει, επιβράβεψε τα κωλόπαιδα του Μιχαλιοβλιάκου; Αλλά βέβαια όταν σου επιτίθεται ένας λεχρίτης ναζιστής, και συ νομίζεις ότι σε χτύπησε το “μακρύ χέρι του συστήματος”, άντε μετά να ψάξεις στο σωστό μέρος να τον βρεις και να του εξηγήσεις τι θα πει βερίκοκο.

Οι ιδεολογικές και πολιτικές αναλύσεις δεν είναι για να μπερδευόμαστε, αλλά για να βλέπουμε πίσω από τα φαινόμενα. Πράγματι οι φασίστες είναι η πέμπτη φάλαγγα της αστικής αντεπανάστασης, το “μακρύ χέρι του συστήματος”. Και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους χέρι του συστήματος είναι και το αφεντικό της Ελληνικής Χαλυβουργίας μέλος αυτού του συστήματος είναι. Και τι βγαίνει από όλες αυτές τις γενικά σωστές σκέψεις. Ότι αν σε κοπανήσει ένας μπάτσος και τον ανακαλύψεις ποιος είναι, ή ένας φασίστας, ή αν ένα αφεντικό σου έχει φαει 3 μισθούς, τι κάνεις; Επιβεβαιώνεις τη θεωρία σου ότι όλοι αυτοί είναι ένα ολόκληρο σύστημα; Και μετά προσεύχεσαι ο κόσμος να βρει το δρόμο του θεού; Ή παίρνεις συγκεκριμένα μέτρα εναντίον τους; Ρωτάμε λοιπόν ξανά; Με τα θρασύδειλα τσογλάνια του Μιχαλολιάκου, θα γίνει κάτι ή θα περιμένουμε να συνειδητοποιηθεί ο λαός ότι όλα αυτά είναι “γέννημα θρέμμα του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος” και έτσι δια της ως μαγείας πτώσης του να καθαρίσουμε και με τη συγκεκριμένη αληταρία. Όποιος έχει μια ελάχιστη σχέση με τη λογική αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι αυτή η σωστή σειρά για να διευθετηθεί το ζήτημα.

Τι καταλαβαίνουν τώρα απ’ όλες αυτές τις φιλοσοφίες τα παρακρατικά και θρασύδειλα σκουλήκια; “Συνεχίζουμε να κοπανάμε τα κομμούνια. Δεν πρόκειται να απαντήσουν, δεν ξέρουν από πού τους έρχεται”. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της νωχελικής στάσης της αριστεράς. Όταν τα φασιστόμουτρα φτάνουν να χτυπάνε ατιμώρητα ακόμα και βουλευτές της αριστεράς και δεν παίρνουν καμία απάντηση, τότε το μόνο που μένει είναι να αποθρασυνθούν εντελώς. Κάθε μέρα τα χτυπήματα εντείνονται. Οι φασίστες έχουν φτάσει να κάνουν μπλόκα στις δυτικές συνοικίες που υποτίθεται η αριστερά έχει 40%. Στο Πέραμα μπούκαραν σε κατοικία οικογένειας αιγυπτίων μεταναστών στέλνοντας σε κωματώδη κατάσταση 28χρονο πατέρα 3 παιδιών στην εντατική την ώρα που κοιμόταν στην ταράτσα του σπιτιού. Δεκάδες περιστατικά καθημερινά, που δεν τα μαθαίνει κανείς. Μαχαιρωμένοι μετανάστες, με νεκρούς όπως στο Ξυλόκαστρο και το Λουτράκι, επιθέσεις σε στέκια και εκδηλώσεις όπως στηνΠάντειο την προηγούμενη βδομάδα (παρόλο που από κει έφυγαν με φορεία). Κάθε βράδυ καίγονται εκλογικά περίπτερα του ΚΚΕ, του Συριζα και της Ανταρσύα από ομάδες της ΧΑ. Αυτό το καραγκιοζιλίκι με τα τσογλάνια του Μιχαλολιάκου και του Κασιδιάρη πρέπει να τελειώσει εδώ και τώρα. Και αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουν όχι μόνο τα οργανωμένα μέλη των ομάδων κρούσης, αλλά και όσοι ηλίθιοι σκέφτονται ότι θα έχουν κάτι να κερδίσουν από μια μελλοντική συνδρομή τους σε αυτές τις βρωμοσυμμορίες. Δεν παει να ναι και δεκάδες χιλιάδες που το σκέφτονται. Μόλις καταλάβουν ότι οι καγκουριές τους θα έχουν άμεσα επιπτώσεις τότε θα το σκεφτούν δύο και τρεις φορές να ασχοληθούν με τα “κοινά”.

Η πεπονόφλουδα της “βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται”

Μετά τα ατιμώρητα χτυπήματα της ΧΑ έχει πέσει μια ατελείωτη υποκριτική κλάψα στα media για το “φασιστικό μόρφωμα” και τις αιτίες που το προκαλεί: “Η κρίση, η απογοήτευση, η ανεργία, η φτώχεια, η διάλυση του κοινωνικού ιστού, η ανασφάλεια, η εγκληματικότητα” κ.ο.κ. όλοι κάτι έχουν να προσθέσουν στην κοινωνιολογική ανάλυση του “φαινομένου”. Είναι όμως ο φασισμός “φαινόμενο”; Είναι το αναπόφευκτο τέκνο των αντικειμενικών συνθηκών; Και τι βγαίνει μετά την μπόλικη κοινωνιολογία; Καταρχήν κάποιο δίκιο έχουν και όσοι οργανώνονται στο “μόρφωμα” και γίνονται αρωγοί του “φαινομένου”. Ακόμα κι αν έχουν παρασυρθεί. Οι συνετές δυνάμεις ας φροντίσουν λοιπόν να ενημερώσουν αυτόν τον κόσμο ότι η βία δεν είναι λύση. Και σεις της αριστεράς που τώρα πέφτετε θύματα αυτής της βίας, ας προσέχατε όταν από το Δεκέμβρη του 2008 μέχρι και σήμερα καλύπτατε όλες τις βίαιες συμπεριφορές των οπαδών σας τα λιντσαρίσματα και τα αυγουλώματα κατά εκπροσώπων της κυβέρνησης και του αστικού κόσμου. Άλλοι μεταξύ των οποίων και ο Τζήμερος μιλάνε για τη “βία των δύο άκρων που πρέπει να απομονωθεί και να εξοβελιστεί από το πολιτικό σύστημα”. Και για όλους μαζί “η ακροδεξιά βία νομιμοποιήθηκε από την ακροαριστερή. Τραμπούκοι από δω, τραμπούκοι από κει”. Αυτό είναι το τελικό συμπέρασμα όλη αυτή της κουβέντας.

Η αριστερά εγκλωβισμένη στην αστική νομιμότητα, στο πασιφισμό, στο φόβο της μήπως τρομάξει η “κοινή γνώμη” και στην έλλειψη κάθε προετοιμασίας μπροστά στη όξυνση της αντιπαράθεσης από την αστική αντίδραση, προσπαθεί όχι να απαντήσει αλλά να καλμάρει τα πνεύματα. Το ΚΚΕ δηλώνει ξανά δια της σ. Αλέκας “να γίνουν οι εκλογές και μετά βλέπουμε”. Να το έλεγε αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ να πούμε ότι κάτι περιμένει από τις εκλογές, αλλά το ΚΚΕ έχει κι αυτό να περιμένει κάτι, ή μήπως δεν θέλει να χαλάσει το κλίμα των ημερών;

Η χώρα κάθε μέρα θυμίζει μέρες του 44 και του 45, όταν οι ταγματασφαλίτες και οι χίτες έσπερναν τον τρόμο με δολοφονίες αγωνιστών και πυρπολήσεις σπιτιών αριστερών οικογενειών, κυρίως στην επαρχία και μετά μέσα στις μεγάλες πόλεις. Και η αριστερά κάθεται και συναγελάζεται με όλους αυτούς που εδώ και χρόνια μιλάνε για υγειονομικές βόμβες, για λαθρομετανάστες, για τη βία των διαδηλωτών, για κουκουλοφόρους και για τρομοκράτες που υπερασπίζεται η αριστερά. Με αυτούς που άνοιξαν το δρόμο στους ναζιστές και τώρα “πέφτουν από τα σύννεφά” με τους καρπούς τους.

Πολλοί αριστεροί διανοητές αλλά και πολιτικά της στελέχη ισχυρίζονται ότι η ΧΑ είναι εγκληματική συμμορία λόγω της δράσης της και αναρωτιούνται αν έχει θέση μέσα σε ένα “δημοκρατικό καθεστώς”. Όμως η εγκληματική δράση της ΧΑ έχει άμεση σχέση με τις ιδέες της, και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα και όχι γενικά και αόριστα οι “βίαιες συμπεριφορές απ’ όπου κι αν προέρχονται”. Είναι προφανές ότι πάρα τις “καταδίκες” από τα φερέφωνα του αστισμού, της δράσης της ΧΑ, ταυτόχρονα την χρησιμοποιούν, εξισώνοντάς την, ως την άλλη όψη της κινηματικής βίας, και επομένως αν καταδικάζεις την μια πρέπει να καταδικάσεις και την άλλη. Στο σημείο αυτό η αριστερά κρατάει μια εντελώς μεσοβέζική στάση. “Αφουγκράζεται” αφενός την κινηματική βία, αρκεί πάντα να είναι “μαζική”, όμως δεν την προκρίνει ως μέσο επίλυσης των κοινωνικών προβλημάτων, και επομένως δεν υιοθετεί πρακτικές που ξεπερνάνε τα όρια που θέτει η αστική νομιμότητα. Η αριστερά αντί να κρατήσει μια ξεκάθαρη πολιτική στάση, όταν αρχίσουν τα δύσκολα το ρίχνει την κοινωνική ψυχολογία και κυρίως βγάζει την ουρά της απ’ έξω, αποποιούμενη κάθε ευθύνη “ακραίων ενεργειών”. Και αφού λοιπόν η ίδια δεν έχει σχέση με ακραίες ενέργειες, τότε μπορεί να έχει λόγο για τις εγκληματικές πράξεις της ΧΑ. Και η κουβέντα από την κοινωνιολογία που “προκαλεί φαινόμενα και μορφώματα” πάει στη νομική της διάσταση. Εννοείται στην υπαρκτή νομική αστική διάσταση. Μπορεί λοιπόν μια οργάνωση που προβαίνει σε εγκληματικές ενέργειες να είναι νόμιμη; Για να έλθει αμέσως η απάντηση. Εσείς που κλείνεται εργοστάσια, καιτε την Αθήνα, μπλοκάρετε λιμάνια και δρόμους, χτίζετε πρυτάνεις στα γραφεία τους, μπορείτε να είστε νόμιμοι; Μήπως και εσείς δεν είστε “φαινόμενο και μόρφωμα” που αφού το κοινωνιολογήσουμε από κοινού, στη συνέχεια θα πρέπει να λάβουμε και τα μέτρα μας όπως και με τη ΧΑ; “Τέρμα πια οι ακρότητες στην πολιτική ζωή”. Αυτό είναι το καταστάλαγμα που βγαίνει από τέτοιου είδους συζητήσεις.

Ιδέες και πράξεις

Για να μην χανόμαστε σε κοινωνιολογικές μπουρδολογίες για τις βίαιες συμπεριφορές, ας επανέλθουμε στην ουσία αυτής της συζήτησης. Και η ουσία είναι το αδιαίρετο των ιδεών και των συμπεριφορών που τις συνοδεύουν.

Το πρόβλημα λοιπόν με τους φασίστες είναι οι ιδέες τους, οι βρωμερές ρατσιστικές τους ιδέες. Η αντίληψη ότι υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι άνθρωποι, άνθρωποι που πρέπει να έχουν δικαιώματα και άλλοι που πρέπει να μην έχουν. Άνθρωποι που χωράνε και άνθρωποι που πρέπει να πεταχτούν στον καιάδα. Άνθρωποι που πρέπει να έχουν περίθαλψη, μόρφωση και δουλειά και άλλοι που πρέπει να πεθαίνουν σαν τα σκυλιά. Οι φασιστές εκπροσωπούν την αστική αντεπανάσταση στην πιο βρωμερή της μορφή, αντλώντας από το κατακάθι της ανθρώπινης ιστορίας ότι πιο ελεεινό σκοταδιστικό ιδεολόγημα χρησιμοποίησαν οι άρχουσες τάξεις προηγούμενων κοινωνικών σχηματισμών, προκειμένου να νομιμοποιήσουν την κοινωνική και πολιτική τους εξουσία. Από το κυνήγι των εβραίων στο μεσαίωνα, των “αιρετικών και των μαγισσών” της ιεράς εξέτασης, τις φυλετικές διακρίσεις και τις κάστες στις δουλοκτητικές κοινωνίες που επέτρεπαν το δουλεμπόρια και τα σκλαβοπάζαρα. Αυτές είναι οι ιδέες που επιχειρούν να ξαναφέρουν τα φασιστόμουτρα στην εποχή της νεοτερικότητας για να μας υπενθυμίσουν ότι τα γρανάζια της “ιστορικής νομοτέλειας” δεν οδηγούν “αναπόφευκτα” όπως νόμιζαν οι σοφοί επίγονοι του SPD και της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών στην κοινωνική απελευθέρωση, αλλά ενδεχομένως και σε μια σύγχρονη καπιταλιστική δουλοκτητική κοινωνία. Ακόμα και αν η εργασία στον καπιταλισμό της εποχής του Μαρξ έπρεπε να διατίθεται ελεύθερα στην αγορά από τους ιδιοκτήτες της.

Αυτή είναι η ουσιαστική συζήτηση που δεν γίνεται, καταφεύγοντας για λόγους ευκολίας στο υποτίθεται κραυγαλέο ζήτημα της εγκληματικής δράσης των φασιστών. Δεν υπάρχει λοιπόν βία από μόνη της, που πρέπει να καταδικαστεί. Ακόμα και για αυτούς που καταδικάζουν τη βία “από όπου κι αν προέρχεται” την δικαιολογούν όταν κάποιος αμύνεται σε μια επίθεση που δέχεται. Η αυτοάμυνα προβλέπεται και δικαιολογείται ακόμα και από το αστικό δίκαιο. Επομένως η συζήτηση καταλήγει ξανά στους σκοπούς και τους λόγους της βίας. Ποιος θα τολμήσει να καταδικάσει έναν πατέρα που εκτέλεσε τον βιαστή της κόρης του;

Έτσι αυτό που έχει σημασία είναι η οργανική σχέση της φασιστικής βίας με το σχέδιο που επιφυλάσσουν οι φασίστες, είτε λένε ότι έχουν σχέση με τον Χίτλερ είτε παριστάνουν τους αγνούς πατριώτες, για την κοινωνία. Σε αυτή τη συζήτηση δεν βοηθάει καθόλου η κοινωνιολογική προσέγγιση του “φαινομένου”. Ο φασισμός δεν είναι φαινόμενο, ούτε “μόρφωμα”, που δήθεν προέκυψε από τα κακά που μας έχουν κατακλύσει τα τελευταία δίσεκτα έτη. Ο φασισμός είναι συνειδητή πολιτική επιλογή και όχι αυθόρμητη λύση ανάγκης γιατί κάποιος έμεινε άνεργος ή στη γειτονιά ζουν περισσότεροι από “όσους χωράνε” πακιστανοί. Η κοινωνιολογική προσέγγιση που δήθεν αναζητά στην οικονομική κρίση, την ανεργία ή στη “λαθρομετανάστευση” και την “εγκληματικότητα” τις αιτίες, είναι εκ του πονηρού και επιπλέον οδηγεί σε εντελώς λάθος συμπεράσματα. Ας πούμε ότι αν δεν ξεπεραστεί η κρίση θα έχουμε τους “άνεργους” φασίστες πάνω από τα κεφάλια μας. Ή αν δεν φύγουν οι “λαθρομετανάστες” τότε η ΧΑ θα βρίσκει χώρο για δράση. Στη Γερμανία το 33 κάτι αντίστοιχο θα σήμαινε ότι οι εβραίοι προκάλεσαν την ύπαρξη των ναζί.

Γι’ αυτό η δήθεν αντικειμενική κοινωνιολογία, όπως και η οικονομική “επιστήμη” δεν βοηθούν να βρεθεί καμία “κοινά αποδεκτή και λογική” λύση, σε ένα “κοινό πρόβλημα”, όπως η “κρίση”, το “μεταναστευτικό”, η “ανεργία” και η “βία”. Γιατί δεν υπάρχουν τέτοια κοινά ζητήματα. Ως κοινά τα παρουσιάζουν οι ταχυδακτυλουργοί της αστικής προπαγάνδας για να εφεύρουν στη συνέχεια μια δήθεν κοινή λύση -που είναι η δική τους ταξική λύση- βάζοντας τους πάντες μέσα στο βρακί τους. Ακόμα και σε ζητήματα που η αριστερά νόμιζε ότι μιλάνε από μόνα τους, όπως η ανεργία, που είναι ένα “αντικειμενικό” γεγονός, η αστική προπαγάνδα το χρησιμοποιεί για να διασπάσει την “ενιαία” εργατική τάξη, σε άνεργους τους ιδιωτικού τομέα που “έχουν σηκώσει όλη την κρίση στους ώμους τους για να πληρώνουν τους κρατικοδίαιτους διαπλεκόμενους και τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους”. Αυτή η θεωρία για την ανεργία έχει εκατοντάδες χιλιάδες οπαδούς ανάμεσα στο “επαναστατικό υποκείμενο”. Τα δήθεν προνομιακά πεδία της αριστερής προπαγάνδας αποδεικνύονται εξίσου ευάλωτα με τα “δύσκολα” όπως το “μεταναστευτικό” που σύμφωνα με κάποιους καλύτερα “να αποφεύγουμε να παίζουμε μαζί του“.

Ο σκοπός και τα μέσα

Η αριστερά αν θέλει να αντιμετωπίσει το φασισμό θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να σταματήσει να παίζει κρυφτούλι, είτε στον πόλεμο των ιδεών, είτε -στην προέκτασή του- στο πόλεμο του δρόμου. Η αντιμετώπιση του φασισμού ως μιας “παρεκκλίνουσας εγκληματικής συμπεριφοράς” πρέπει να σταματήσει. Ο φασισμός είναι πολιτικό κίνημα, και η “συμπεριφορά” του είναι οργανικό κομμάτι της συγκρότησής του. Ο φασίστας που καιει το σπίτι μιας οικογένειας μεταναστών και μετά σπάει το κεφάλι ενός κνίτη, ενώ ο αρχηγός του μπουγελώνει και ρίχνει χαστούκια σε αριστερές βουλευτίνες, το κάνει δημόσια και πάνω σ’ αυτό χτίζει την επιρροή του. Διακηρύσσει ανοιχτά ότι θέλει να επιβάλλει ειδικό καθεστώς διακρίσεων, και υπόσχεται σε όσους τον ακολουθήσουν ότι θα έχουν προνόμια απ’ αυτό το καθεστώς. Όταν υπόσχονται στους “έλληνες” ότι θα ξαναπάρουν πίσω τις δουλειές που τους έκλεψαν οι ξένοι, ή ότι θα βρίσκουν από δω και στο εξής κρεβάτι στο νοσοκομείο και θέση στον παιδικό σταθμό που σήμερα τις έχουν καταλάβει “λαθρομετανάστες” αυτό είναι μια υπόσχεση, ότι αν ταχθείς μαζί τους θα έχεις μια καλύτερη τύχη, πατώντας έστω πάνω στα πτώματα των υπολοίπων. Όλοι καταλαβαίνουν, και πολύ περισσότεροι η σαπίλα που τους ακολουθεί, ότι τα πτώματα δεν θα είναι μόνοι οι “ξένοι”. Αυτοί δεν φτάνουν. Στα ειδικά καθεστώτα που υπόσχονται οι φασίστες την τύχη των “ξένων” θα την έχουν και όλοι όσοι δεν πληρούν τα πρότυπα του καλού πατριώτη. Οι ομοφυλόφιλοι, οι μειονότητες, οι κουλτουριάρηδες, όσοι τους υποστηρίζουν, οι τσιγγάνοι, πιθανόν οι άτεκνοι, ίσως κάποιοι που τα επαγγέλματα τους αλλά και οι απόψεις τους δεν είναι αρεστές στους χοντροβούβαλους που απειλούν με σφαλιάρες όποιον έχει άλλη γνώμη από τη δική τους. Ενδεχομένως και τους πιο ικανούς, τους πιο έξυπνους, αυτούς που πουλάνε πνεύμα. Είναι γνωστό ότι το πλεονέκτημα των ηλιθίων δεν είναι η ευφυία τους, ούτε οι ικανότητές τους. Αυτοί λοιπόν οι τενεκέδες θα αναμορφώσουν την κοινωνία. Κάθε ένας που νοιώθει ότι εκεί βρίσκεται ο οικείος χώρος του, θα ανακαλύψει ότι αυτός είναι ένας δρόμος για κοινωνική ανέλιξη. Έστω για να τα βγάλει πέρα σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που για να σε πάρουν σε μια δουλειά πρέπει να έχεις διδακτορικό από το Harvard University.

Οι φασίστες δεν είναι απλά μια οργισμένη αντίδραση των μικροαστών που συνθλίβονται από την κρίση. Είναι η διαχείριση του καπιταλισμού σε κρίση, και όσοι δελεάζονται από το φασισμό το κάνουν με πλήρη συνείδηση για ίδιον όφελος. Οι άνθρωποι αυτοί σκέφτονται απλά: Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να επιβιώσουν όλοι σε αυτή την κατάσταση. Κάποιοι πρέπει να πέσουν στον καιάδα. Ας είμαι λοιπόν σε αυτούς που θα αποφασίζουν ποιοι θα την σκαπουλάρουν.

Κάθε σχέδιο τώρα χρειάζεται και ένα όραμα, κάτι που να το δένει ιδεολογικά. Ο φασισμός εδώ ψωνίζει από τα έτοιμα. Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια, αντισημιστισμός, αντιμουσουλμανισμός, ομοφοβία, ξενοφοβία και οτιδήποτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να θέσει τη μισή κοινωνία σε υποψηφιότητα για κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Είναι αλήθεια ότι για πατρίδες που χάνονται, για μετανάστες που έρχονται κατά εκατομμύρια, για εγκληματικότητες και υγειονομικές βόμβες, για γκέτο και άλλα τινά μιλάει και ο επίσημος αστικός κόσμος, με τη διαφορά ότι αυτός θέλει να επιβάλει καθεστώς διακρίσεων με “νόμιμα” μέσα και όχι με σφαλιάρες. Θα πει κανείς, υπάρχει διαφορά; Ναι υπάρχει. Ένα τέτοιο καθεστώς δεν μπορεί να προκύψει με “νόμιμα μέσα“. Η νίκη του προϋποθέτει το τσάκισμα του εσωτερικού εχθρού. Αυτό είναι επιπλέον και η βασική προϋπόθεση για την νομιμοποίησή του στις κάλπες. Οι φασίστες όσο δίνουν την εκτύπωση ότι μπορούν να δώσουν λύσεις στο δρόμο τόσο θα επιβραβεύονται στις κάλπες, ακόμα και από κόσμο που θα σκέφτεται πονηρά, ότι είναι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουμε. Έτσι αρχικά έχτισε την επιρροή της η ΧΑ στον Άγιο Παντελεήμονα. Πολλοί κάτοικοι τη στήριξαν στο Δήμο με το πονηρό σκεπτικό ότι έτσι θα σωθεί η αξία των ακινήτων τους, ή ο τζίρος των μαγαζιών τους. Ή ότι μόνο έτσι θα μπει μια τάξη στην “εγκληματικότητα”. Μετά την επιτυχία του υποδείγματος, τώρα ακολουθούν εκατοντάδες χιλιάδες σε όλη την Ελλάδα. Είναι άξιο απορίας, τι ακριβώς αποκάλυψη χρειάζονται αυτοί για να σπάσουν από τη ΧΑ; Ότι είναι τραμπούκοι και δέρνουν κόσμο; Καλά κάνουν, θα απαντήσουν οι ψηφοφόροι τους.

Και τότε τι μένει; Ο μόνος τρόπος για να αποδομηθεί η ΧΑ είναι η αποδόμηση των ομάδων κρούσης. Αυτό είναι υπεραρκετό για να γίνει η επιρροή της σκορποχώρι. Η συζήτηση για το τι είναι η ΧΑ πρέπει να γίνει, καταρχήν στις γραμμές της αριστεράς και όλων όσων τάσσονται ήδη εναντίον της. Εκεί να γίνει μπόλικη συζήτηση και πάνω απ’ όλα να ξεκαθαρίσουμε τι είναι αυτό που έχουμε απέναντί μας. Και κυρίως ότι απέναντί μας έχουμε καθάρματα, που είναι έτοιμοι να αναλάβουν ρόλο δεσμοφύλακα στα στρατόπεδα συγκέντρωση και εθνικής αναμόρφωσης του Μιχαλοκασιδάρη. Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, τότε έχουμε λύσει τα 3/4 του προβλήματος. Το υπόλοιπο 1/4 είναι να τους ισοπεδώσουμε. Γιατί δεν έχουμε καμία όρεξη να γίνουμε υπήκοοι στην δουλοκτητική κοινωνία που ευαγγελίζονται. Και για να ξεκαθαρίσουμε και κάτι τελευταίο. Τα καθάρματα που ονειρεύονται να γίνουν δεσμοφύλακες και που στο κεφάλι τους έχουν άχυρα, ένα πράγμα είναι σίγουρο. Ότι δεν παίρνουν από λόγια.

Κ. Μαραγκός

 

 

http://selfport.blogspot.gr/2012/06/h.html

H τεχνική της στρουθοκαμήλου ή η τακτική των ίσων αποστάσεων.

Στο εξαιρετικό βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη με τον τίτλο «Θερμοί και Ψυχροί πόλεμοι» διαβάζουμε τον εξής εμπνευσμένο υπότιτλο: «Δημοκράτες και Κομμουνιστές εναντίον Φασιστών- Δημοκράτες και Φασίστες εναντίον Κομμουνιστών».  Και τα δύο αυτά σενάρια έχουν παιχτεί κατά τη διάρκεια του πολυτάραχων συγκρούσεων του 20^ου αιώνα, που περιγράφει ο συγγραφέας στο βιβλίο του, και βέβαια συνεχίζουν να παίζονται.

Θερμοί και ψυχροί πόλεμοι

                Με τον όρο «Δημοκράτες» ο Βασίλης Ραφαηλίδης εννοεί την μεγάλη μάζα των ανθρώπων (είτε συντηρητικής είτε προοδευτικής κατεύθυνσης) που είναι περισσότερο  προσηλωμένοι στις αξίες της αστικής δημοκρατίας. Ο μεσαίος χώρος που η εκάστοτε ροπή του θα λέγαμε ότι παίζει τον πιο ρυθμιστικό ρόλο στις κατά καιρούς πολιτικές εξελίξεις.

                Σε κρίσιμες εποχές –όπως αυτή που ζούμε- όπου η αστική τάξη οδηγεί στη εξαθλίωση την μεγάλη μάζα των εργαζομένων προκειμένου να διατηρήσει τα πλούτη της, και αδυνατεί να της δώσει διέξοδο, η κοινωνία επιλέγει να αντιδράσει και να αμφισβητήσει την αστική κυριαρχία,  οπότε παρατηρούνται δύο φυγόκεντρα κοινωνικά ρεύματα .  

Το ένα ρεύμα στρέφεται προς τα αριστερά, διεκδικεί την κυριαρχία προς όφελος των πολλών, προς όφελος των εργαζομένων και εν τέλει ριζοσπαστικοποιείται. Το ρεύμα αυτό εκφράστηκε εκλογικά με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες εκλογές, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το κόμμα που έδειξε τα πιο μαχητικά αντιπολιτευτικά και ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά.

Υπάρχει όμως και το αντίπαλο ρεύμα που συμβαίνει σαν κοινωνική διεργασία ταυτόχρονα με το πρώτο. Τμήμα της κοινωνίας αντιδρά άτσαλα αποβλέποντας σε μικροαστικά οφέλη, χωρίς προσανατολισμό, εκφυλίζεται και εν τέλει εκφασίζεται. Αυτό εκφράστηκε εκλογικά με την άνοδο της νεοναζιστικής οργάνωσης Χρυσής Αυγής.

Τα δύο αυτά κοινωνικά ρεύματα εκφράστηκαν ως τάσεις ήδη από πέρυσι, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, στις πλατείες της αγανάκτησης.  Είναι χαρακτηριστικός ο διαχωρισμός της «πάνω» και της «κάτω» πλατείας στην πλατεία Συντάγματος. Η «κάτω πλατεία» που ήταν η πιο επίμονη και η πιο παραγωγική έκανε καθημερινές ανοιχτές συνελεύσεις, συζητήσεις με διανοούμενους, συναυλίες και ζήτησε από το πολιτικό σύστημα περισσότερη δημοκρατία. Αντίθετα η «πάνω πλατεία» αρκέστηκε σε σποραδικές εμφανίσεις, επιδιδόμενη σε εκτονωτικές μούντζες και εθνικά συνθήματα για την ιδιότυπη κατοχή της χώρας. Έχουμε λοιπόν δύο αντίθετα ρεύματα που επιτίθενται στο κέντρο, αλλά βρίσκονται και σε ευθεία αντιπαράθεση μεταξύ τους.

 Σε τέτοιες ακραία πολωτικές συνθήκες λοιπόν, οι πολιτικοί φρουροί της αστικής νομιμότητας (κόμματα, παρατάξεις, φορείς, ΜΜΕ) καλούνται να παίξουν ένα ρυθμιστικό ρόλο. Και δυστυχώς, συνήθως αντιδρούν με περίσσεια υποκρισία και στρουθοκαμηλισμό. Καθώς τα συμφέροντα της αστικής κυριαρχίας απειλούνται, αυτοί επιλέγουν να κρατήσουν ίσες αποστάσεις από την αριστερά που ξεκάθαρα αγωνίζεται για ένα πιο δίκαιο κόσμο (με τα όποια λάθη και μικροαστικές αγκυλώσεις της) και τους φασίστες που πολύ συχνά είναι απλά εγκληματικές οργανώσεις του κοινού ποινικού δικαίου.  Με αυτό τον τρόπο νομιμοποιούν εμμέσως τον φασισμό αφού εξομοιώνουν την δράση του με τους κοινωνικούς αγώνες, και δευτερευόντως τον δυναμώνουν αφού τον απενοχοποιούν στη συνείδηση της μεγάλης μάζας. Για αυτό και ο φασισμός γίνεται αντιληπτός από την Αριστερά ως το μακρύ χέρι του συστήματος. Όταν η αστική κυριαρχία απειλείται από την Αριστερά, τα σκυλιά του φασισμού αναλαμβάνουν δράση.

Χαρακτηριστική είναι η αντίδραση των αστικών κομμάτων στο πρόσφατο περιστατικό της χειροδικίας  του εκπροσώπου τύπου της Χρυσής Αυγής Κασιδιάρη, στις βουλευτίνες της αριστεράς Λιάνα Καννέλη (ΚΚΕ) και Ρένα Δούρου (ΣΥΡΙΖΑ).  Ο Αντώνης Σαμαράς δήλωσε : «Η βία (εννοώντας τον Κασιδιάρη) και η πρόκληση (εννοώντας τις Κανέλλη -Δούρου) είναι καταδικαστέες. Πρεπει να τις απομονώσουμε.»  Ο Βαγγέλης Βενιζέλος άφησε σαφής αιχμές για ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ για τα φαινόμενα αυτά, ενώ ο στενός του συνεργάτης  Γ.Δατσέρης συμπλήρωσε στον ρ/σ Real FM ότι «όταν καθοδηγείς τις συνιστώσες σου, επί μακρό χρονικό διάστημα, να ρίχνουν γιαούρτια και να προπηλακίζουν πολιτικούς και καλλιτέχνες, όταν δεν εκδίδεις ανακοίνωση για τους τρεις νεκρούς της Μαρφίν , κάποτε έρχεται και η σειρά σου». (σημείωση: Ο κύριος Δατσέρης προφανώς δεν μπήκε στον κόπο να ψάξει την από 6/5/2010 ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για τους νεκρούς της Μαρφίν, και αντιλαμβάνεται γαλακτοκομικά τους αγώνες της Αριστεράς!!).  Σε πλήρη αντιστοίχιση ο Γ.Ψαριανός της ΔΗΜ.ΑΡ. στην πεντάλεπτη τηλεφωνική παρέμβαση του στον ρ/σ ΑΝΤ1 FM μίλησε για την βία των Χρυσαυγιτών που εκπορεύεται εξολοκλήρου από την Αριστερά, ενώ στο ίδιο κλίμα ο Ν. Μπίστης της ΔΗΜ.ΑΡ. σε άρθρο του στο protagon.gr έγραψε για τις ευθύνες της Αριστεράς.  (σημείωση: Είναι απορίας άξιο πως βουλευτές της «αριστεράς» δεν αφιερώνουν ούτε μία λέξη για τις ευθύνες της εξουσίας στον εκφασισμό μέρους της κοινωνίας μας!) Κλείνοντας, η ανακοίνωση του «Δράση-Δημιουργία Ξανά» , συνεπής στο νεοφιλελεύθερο δόγμα που εξισώνει τον κομμουνισμό με τον φασισμό, μίλησε για «επικίνδυνα στοιχεία της δεξιάς και της αριστεράς».  

Ιστορικά η τακτική των ίσων αποστάσεων από την αριστερά και τους φασίστες είχε τραγικά αποτελέσματα. Ας θυμηθούμε την τακτική αυτή κατά την οικονομική κρίση του μεσοπολέμου, όπου η καταρρέουσα δημοκρατία της Βαϊμάρης άνοιξε την πόρτα στον Χίτλερ, ή την τραγική ουδετερότητα των αστικών δημοκρατιών στον Ισπανικό εμφύλιο που τελικά εδραίωσε τον Φράνκο. ‘Η σε ένα πιο κοντινό μας παράδειγμα, ας θυμηθούμε τις κεντρώες δυνάμεις του τόπου που μετά την απελευθέρωση κράτησαν ίσες αποστάσεις από τους αντάρτες που αντιστάθηκαν στον κατακτητή και από τους δωσιλόγους ταγματασφαλίτες που εν τέλει αποτέλεσαν την Βασιλική Χωροφυλακή και έγιναν οι ταγοί της νέας εθνικοφροσύνης του μετεμφυλιακού κράτους.

Κοινωνιολογικά  είναι φανερό πως όταν εκφυλίζεται το κοινωνικό κράτος και σπάει η ταξική συναίνεση, εκφυλίζεται ο δημόσιος βίος και λόγος.  Σε αυτό τον εκφυλισμό θα υπάρξουν και άτσαλες χλευαστικές αντιδράσεις όπως τα γιαούρτια και τα γιουχαΐσματα και οι μούντζες. Όταν όμως η αστική εξουσία (κόμματα και ΜΜΕ) αρνείται επίμονα αριστερόστροφες λύσεις που θα κατευνάσουν αυτή την οργή και θα απαλύνουν τον κοινωνικό πόνο, όταν λέει στο κόσμο ότι η εξαθλίωση του είναι μονόδρομος, όταν κουνά επικριτικά το δάχτυλο της στον κόσμο  για την άτσαλη συμπεριφορά του, όταν η κυρίαρχη ανάλυση για αυτό που μας συμβαίνει είναι του τύπου «κάποια λαμόγια σου φάγανε τα λεφτά, και τώρα καλείσαι να πληρώσεις» και παραβλέπει τις πραγματικές δομικές αιτίες που οδήγησαν στην κρίση , τότε ο κόσμος που δεν έχει τα εργαλεία σκέψης της Αριστεράς, εξαγριώνεται, θέλει να λιντσάρει «τα λαμόγια που τον κλέψανε» και εν τέλει εκφασίζεται. 

Η Ριζοσπαστική Αριστερά πρέπει να συνεχίσει να αποκαλύπτει τις πραγματικές ευθύνες της εξουσίας και για την κρίση αλλά και για τον εκφασισμό του κόσμου, με θάρρος και σε πείσμα των μυωπικών καιρών, συμφωνά με την ενδελεχή ανάλυση της πλούσιας διανοητικής της παράδοσης,  όπως έκανε στην νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Τότε η Ριζοσπαστική  Αριστερά είπε ότι  πρέπει να αφουγκραστούμε αυτό τον κόσμο που αντιδρά άτσαλα και βίαια, είπε ότι δεν έχουμε δικαίωμα να κρύψουμε κάτω από το χαλί το πρόβλημα της κλιμακούμενης εξαθλίωσης, της καταπίεσης της νεολαίας, της μητροπολιτικής βίας. Και φυσικά το πλήρωσε από όλους αυτούς που ενεργώντας αυτιστικά προτιμούν να κάνουν ότι δεν βλέπουν το πρόβλημα, και κατηγόρησαν την Αριστερά ότι προσφέρει πολιτικό άλλοθι στο σπάσιμο της βιτρίνας. Η αυτιστική στάση του αστικού κόσμου θεωρώ ότι εκπορεύεται κυρίως από την πολιτική της ανεπάρκεια να ερμηνεύσει τα σύγχρονα φαινόμενα, παρά από μικροκομματικούς σκοπούς. Για αυτό άλλωστε προτιμά να λύνει τέτοια προβλήματα με καταστολή παρά με πρόληψη.

Η Αριστερά λοιπόν εκφράζει την ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας αυτή τη στιγμή, που συμβαίνει δυστυχώς ταυτόχρονα με τον εκφυλισμό της. Θα δούμε πιο από τα δυο ρεύματα που θα νικήσει, αλλά η Αριστερά είναι η μόνη που έχει το αντίδοτο για να αποφύγουμε αυτό τον εκφυλισμό. Ο αστικός κόσμος μπορεί να συνεχίσει να στρουθοκαμηλίζει, να ερμηνεύει τα φαινόμενα αυτιστικά, αλλά δυστυχώς αυτή θα είναι μια εγκληματική στάση που θα πληρώσουμε όλοι...