Απόψεις-προβληματισμοί


           
Έμπρακτη αλληλεγγύη ή σπρώξιμο του  μικροαστού στην αγκαλιά του φιδιού;
Ένα πρόχειρο σχόλιο για τον τρόπο που απευθύνονται τα κείμενα και για την αντιφασιστική τακτική γενικότερα


    Όσον αφορά τη βία, την ευκολία με την οποία τη χρησιμοποιούν, και την έλλειψη αρχών (δεν έχουν κανένα πρόβλημα πολλοί μαζί να χτυπούν έναν απροστάτευτο) είναι μάλλον δύσκολο να αντιμετωπιστούν με τα ίδια μέσα. Αν κάποιος πιστεύει το αντίθετο, δεν θα τον αντικρούσω γιατί ούτε σίγουρος είμαι, ούτε θεωρώ ότι ο τρόπος αντίστασης πρέπει να είναι ένας και μόνο. Δεν θα επιχειρηματολογήσω εναντίον σε όποιον νιώθει την ανάγκη ή του φαίνεται, μετά από ώριμη σκέψη, ως η καλύτερη ιδέα στρατηγικά να επιλέξει τη βίαιη αντιπαράθεση, απλά δεν έχω προσωπικά ακόμη κάποιο επιχείρημα υπέρ μιας τέτοιας λύσης και δεν νιώθω σε θέση να καλέσω άλλους να ρισκάρουν αντί για μένα. Οι ιδέες για ομάδες προστασίας ίσως να είναι πολύ καλές, αλλά προς το παρόν δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι θα σχηματιστεί κάτι τέτοιο άμεσα. Δεν βλέπω πώς θα ξεβολευτεί πολύς κόσμος, αν δεν νιώσει ο ίδιος άμεσα απειλούμενος απ αυτούς. Το να φωνάζουμε ότι θα έρθει κάποια στιγμή η σειρά του προς το παρόν δύσκολα θα πείσει. Αυτή τη στιγμή μου φαίνονται σαν κραυγές αγωνίας που πέφτουν στο κενό γιατί ελάχιστοι τις συμμερίζονται και η αφύπνιση τους μάλλον δύσκολα θα έρθει έτσι. Οι πολλοί δεν έχουν αυτιά για τις φωνές αυτών που σήμερα αγωνιούν για αυτό. Γι αυτό αυτοί που αγωνιούν πρέπει να σκεφτούν διεξοδικά για το πώς θα ακουστούν, για το πώς πρέπει να μιλήσουν για να ακουστούν, αντί απλά να επαναλαμβάνουν τις κραυγές αγωνίας.
    Δεν διεκδικώ προφανώς να κάνω μια εξαντλητική ανάλυση του θέματος, αλλά να θέσω κάποιες σκέψεις προς προβληματισμό. Διαβάζω στο φέισμπουκ διάφορα μηνύματα, διαβάζω κείμενα που μοιράζονται στο δρόμο γι αυτό το ζήτημα. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι μελετηρός κι ότι τα διαβάζω όλα. Ακριβώς όμως αυτό το αίσθημα με κάνει να διαβλέψω ότι πολύ πιθανόν να μην τα διαβάζουν και πολλοί άλλοι που τους προβληματίζει λιγότερο το ζήτημα. Άρα τίθεται ένα θέμα σε ποιους απευθύνονται αυτά τα κείμενα και τι θέλουν να πετύχουν. Κι ανάλογα με το σε ποιόν απευθύνονται και τι θέλουν να πετύχουν θα έπρεπε να διαμορφώνεται και το πώς πρέπει να γραφτούν για να το πετύχουν. Κείμενα, που να γράφονται για να αναλύσουν το φαινόμενο σε κάποιους που θα ήθελαν να μάθουν περισσότερα για να μπορούν να το αντιμετωπίσουν, έχω δει και καλώς υπάρχουν. Δεν έχει πέσει στην αντίληψη μου, π.χ., κείμενο που να νιώσω ότι θα είχε ελπίδες να αλλάξει γνώμη σε δυνητικό ή πραγματικό ψηφοφόρο της Χ.Α. Μιλάω όχι για τον συνειδητοποιημένο νεοναζί, αλλά για το συνονθύλευμα ψηφοφόρων που κάποιοι από αυτούς πιθανολογώ ότι έχουν αυταρχικά ή απλώς ανορθολογικά χαρακτηριστικά (σε κάποιες περιπτώσεις όχι περισσότερα από αυτά που μπορεί να δω σε κάποιους αριστερούς ή κάποιους αντιεξουσιαστές), αλλά καμιά φορά μπορεί να είναι ζήτημα μιας λεπτομέρειας που θα τους έρθει ως ατράνταχτη απόδειξη ότι η Χ.Α. έχει κάτι που δεν μπορούν να το ανεχτούν, κάτι που θα του επιτραπεί να φτάσει στο συνειδητό ή το ασυνείδητό τους και να τους αποτρέψει από μια τέτοια συμπάθεια. Μία γνωστή μου τους είχε ψηφίσει και μετά με το επεισόδιο με την Κανέλλη είπε ότι δεν θα τους ξαναψηφίσει (μολονότι για πολλούς άλλους δεν ίδρωσε το αυτί τους). Άλλο πιάνει στον ένα κι άλλο πιάνει σε κάποιον άλλο. Αλλιώς πρέπει να γραφτεί ένα τέτοιο κείμενο κι αλλιώς ένα κείμενο που ζητάει την κινητοποίηση ανθρώπων που τάσσονται εναντίον του φαινομένου αυτού. Κανα δύο τέτοια κείμενα που το επιχειρούσαν νομίζω αστοχούσαν διότι ήταν γραμμένα ως κάτι ανάμεσα σε κείμενο που απευθύνεται σε κάποιον που δεν ξέρει και κείμενο με αριστερή ή αντιεξουσιαστική φρασεολογία. Νομίζω ότι πρέπει να γίνει ριζική διάκριση για το πώς θα πρέπει να γράφονται τα κείμενα όταν απευθύνονται σε διαφορετικό κοινό.
    Το παρακάτω το θέτω προς προβληματισμό ως κίνηση που θα μπορούσε να επηρεάσει έστω λίγους (σε κάποιους λίγους που θα είχαν περιθώριο επιρροής από ένα μήνυμα στο φέισμπουκ π.χ.):
«http://www.youtube.com/watch?v=hRw2X13r0R4
   "ο λευκός ευρωπαίος ειναι ο φυσικός φυλετικός μας αδερφός, ακόμη κι αν ειναι εγκληματίας", "βεβαίως" μας λέει ο Μιχαλολιάκος στο 5.33 περίπου.
   Οπότε λοιπόν για τον Μιχαλολιάκο ειναι αδερφός ένας Ρώσος εγκληματίας, ένας Αλβανός εγκληματίας, η Ιταλική Μαφία, ο Νορβηγός μακελάρης Μπρέιβικ, κάτι αυστριακοί αιμομικτικοί βιαστές που έκλειναν τις κόρες του 20 χρόνια στο υπόγειο και τα παιδιά που έκαναν με αυτές, ο Γερμανός με γραβάτα που έδινε τις μίζες εκ μέρους της Ζιμενς στα καμάρια μας εδώ, κάποιοι έλληνες βιαστές, παιδεραστές, μαφιόζοι της νύχτας είναι αδέρφια της Χρυσής Αυγής;
κι ο πραγματικός μέγιστος εχθρός ο μικρόσωμος πακιστανός που μπαίνει στον ηλεκτρικό ή που απλά περπατάει στο δρόμο, καθώς αυτόν συνήθως κατά ομάδες και οπλισμένοι πάντα θαρραλέα δέρνουν και μαχαιρώνουν.
 
   Μάλλον λογικό να είναι κι ο εγκληματίας αδερφός, αν θυμίσουμε ότι κάποιοι από αυτούς που είναι ακόμη μέσα σε αυτό το κόμμα έχουν εκκρεμότητες για συμμετοχή σε εγκλήματα (κι όχι απλά για σφαλιάρες) και που η δίκη του ενός αναβάλλεται συνεχώς από το 2007! ήταν να δικαστεί πάλι πριν λίγες μέρες και πήγε για Σεπτέμβριο άλλη μια φορά. και ίσως να υπάρχει και κίνδυνος παραγραφής αν πάρουν κι άλλη αναβολή. Αναβολές από το 2007! Τα παιδιά είναι πράγματι ενάντια στο σύστημα…»
   Σύντομο. Μπορεί να το διαβάζει κάποιος που δεν έχει τέτοια κουλτούρα (να διαβάζει δηλ μακροσκελή κείμενα). Χωρίς επαναστατικές φωνές που θα κάνουν κάποιο μη συμπαθή με αυτές να κλείσει μάτια και αυτιά και να οχυρωθεί με πείσμα στο κόλλημα του. Δύσκολα μετατοπίζεις κάποιον φωνάζοντας συνθήματα που του είναι παντελώς ξένα. Ακούγονται στο μυαλό του σαν κακές διαφημίσεις άγνωστου προϊόντος που κάποιος πάει να τους κοροϊδέψει να το πάρουν. Εμπιστεύονται άλλα προϊόντα ήδη. Χρησιμοποιεί βίντεο με τον ίδιο τον Μιχαλολιάκο, άρα δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης, ούτε φώτοσοπ, ούτε «αριστερή προπαγάνδα». Τέτοια τεκμήρια έχουν κάποια δύναμη, αν βέβαια είναι ξεκάθαρα κι όχι με το ζορι να πάμε να πείσουμε για την ερμηνεία που δίνουμε εμείς. Εικονοποιεί με λόγια τι σημαίνει η δήλωση του «ο λευκός ευρωπαίος είναι ο φυσικός φυλετικός μας αδερφός, ακόμη κι αν ειναι εγκληματίας». Θυμίζει ότι τους εγκληματίες που φοβάται ο μικροαστός, και όχι μόνο, δεν τους βλέπει αρνητικά ο Μιχαλολιάκος, ενώ του πλασάρεται ως προστάτης. Θυμίζει ότι δεν έχουν αρχές, δεν είναι «παλληκάρια» όπως καμαρώνουν. Θυμίζει έμμεσα ότι μετανάστης δεν σημαίνει εκ των προτέρων επικίνδυνος (πάντα καλύτερο το έμμεσο και το παραδειγματικό από το να λέμε φόρα παρτίδα «οι μετανάστες είναι αδέρφια μας» ή παρόμοια, τα οποία απλά εγείρουν αντανακλαστικά οχύρωσης του ισχυρογνώμονα κι απλά θεωρεί ότι δεν έχει τίποτε να ακούσει από σένα γιατί δεν τον καταλαβαίνεις), ότι οι χρυσαυγίτες εκμεταλλεύονται το σύστημα όπως και αυτοί εναντίον των οποίων θέλουν να τους στρέψουν οι ψηφοφόροι αυτοί κλπ.
   Κι ίσως θα μπορούσε να γίνει και προσεκτικότερο. Θα μπορούσαν να γίνουν παραλλαγές του όπου δίπλα στη φράση αυτή να βάζουμε εικόνα από κάποιον γνωστό ευρωπαίο εγκληματία ή διαφορετικό κάθε φορά. Είναι σημαντικό να μην επαναλαμβάνεται πανομοιότυπα, αλλά με παραλλαγές έστω μικρές, ώστε να μην χάνει τη δύναμη του σε κάποιον που τύχει να το πέσει πάνω του πολλές φορές. Η φωτογραφία του Μιχαλολιάκου να σκύβει μπροστά στην Ντόρα για ένα κείμενο που έχει τέτοιο σκοπό είναι πιο σημαντική από μια φωτογραφία του Χίτλερ αντιπαραβαλλόμενη με τον Μιχαλολιάκο. Ή το ότι το «αίμα τιμή…» ήταν σύνθημα της νεολαίας του Χίτλερ http://en.wikipedia.org/wiki/Hitler_Youth έχει σημασία να το πούμε σε κάποιον που θα τον ενοχλούσε να ταυτιστεί με τους Ναζί. Σε κάποιους μπορεί να πιάσει. Σε αυτούς που δεν θα πιάσει δεν έχουμε πολλές ελπίδες ούτως ή άλλως.
  Αυτό είναι κάτι αμελητέο ως προς το μέγεθος του φαινομένου και τους κινδύνους που εγκυμονεί κι απλά το θέτω ως αντιδιαστελλόμενο με άλλες προσπάθειες στο διαδίκτυο. Αυτά ίσως είχαν κάποια σημασία πριν τις εκλογές, όπου ίσως δεν υπήρξε ούτε γρήγορη ούτε σχεδιασμένη κινητικότητα. Αλλά ίσως καλό είναι να ειπωθούν ακόμη και τώρα. Γιατί γενικά κάποια πράγματα ισχύουν και για κάθε κείμενο, που θέλει να απευθυνθεί έξω από έναν κλειστό κύκλο ανθρώπων που ούτως ή άλλως συμφωνούν με αυτόν που γράφει το κείμενο, ότι πρέπει να γραφτεί με τρόπο που να κάτσει να το διαβάσει κι ο άσχετος, ώστε να υπάρχει η παραμικρή ελπίδα να επηρεαστεί. Χρειάζεται να ρίχνεται μια γέφυρα. Πρέπει να περπατάει το μισό δρόμο αυτός που γράφει το μήνυμα ώστε να υπάρχει περίπτωση να περπατήσει τον άλλο μισό δρόμο ο αναγνώστης. Και περπάτημα του μισού δρόμου από αυτόν που γράφει το κείμενο, δεν είναι ούτε να κολακεύσει τον αναγνώστη, ούτε να υποχωρήσει στις ιδέες του, αλλά πρέπει να είναι γραμμένο από κάποιον που προσπαθεί να μπει στη θέση αυτού στον οποίο απευθύνεται. Να υποψιαστεί τους φόβους, τις προκαταλήψεις αλλά και τις επιθυμίες και τις ελπίδες, το σακάτεμα των ονείρων και τις παραμορφώσεις που μπορεί να έχει υποστεί ο αναγνώστης ή ακροατής του. Να δείχνει κάποια κατανόηση γι αυτά όχι για να κολακεύσει αυτόν που πιάστηκε απ το ρατσισμό, όχι για να τα δικαιώσει, αλλά για να νιώσει ο αναγνώστης ότι ο άλλος δεν ζει σε άλλο σύμπαν από τον ίδιο, σε ένα σύμπαν που δεν υπάρχουν τα προβλήματα που ο άλλος νιώθει ότι τον απειλούν άμεσα. Υπάρχει τρόπος γι αυτή τη λεπτή ισορροπία. Κι όχι να γράφει με το στυλ: «εγώ θα τα πω όπως τα νιώθω, κι αν καταλάβει, κατάλαβε». Αυτό είναι απλά εκφόρτιση, δεν είναι προσπάθεια για επικοινωνία, για τη μεταφορά ενός μηνύματος. Αν κανείς πιστεύει ότι έχει ωριμάσει μια μάζα για να ακούσει πιο προχωρημένα προτάγματα, πρέπει να αφουγκραστεί τη συγκυρία και να το δοκιμάζει. Αλλά πρέπει να ζυγίσει καλά πώς θα μιλήσει. Κι ακόμη περισσότερο πρέπει να ζυγίσει πώς θα μιλήσει σε κάποιους που δεν τους έχει περάσει η παραμικρή ιδέα για επανάσταση. Κι αν δεν πιστεύει στις αυθεντίες θα πρέπει να δείξει έμπρακτα ότι δεν περιφρονεί τους άλλους. Να δείξει στην πράξη ότι πάει να συνθέσει προχωρημένες ιδέες, που μοιάζουν ακόμη αιθέριες, μη ρεαλιστικές, με τις πραγματικές ιδέες μέσα στα κεφάλια των πολλών ώστε να μπορεί το μη ρεαλιστικό να γίνει ρεαλιστικό.
   Η υπερβολή επαναστατικών φράσεων και η συνθηματολογία μπορεί να απορρέει από ένα ειλικρινές πάθος, αλλά απλά συσπειρώνει και περιχαρακώνει κάποιους λίγους. Μπορεί βέβαια σε κάποιες λίγες στιγμές να έχει νόημα ώστε να μεταδώσει το πάθος σε ομοϊδεάτες, αλλά συνήθως γίνεται κατάχρηση. Και μετά μάλλον ναρκισσιστικά αποδίδει μόνο στην ανοησία των άλλων το ότι δεν μπορούν να δεχτούν το επαναστατικό μήνυμα. Μακριά όμως από μένα η ηθικολογία και το κήρυγμα, καθώς αμφιβάλλω αν είμαι το ίδιο άξιος να αφιερώσω τόση ενέργεια και πάθος σε αυτόν τον αγώνα όσο ίσως το κάνουν άλλοι που μπορεί να διαβάσουν αυτό το κείμενο. Τους σέβομαι για τον αγώνα τους κι απλά ελπίζω να τους προσθέσω ακόμη μία οπτική, μήπως βοηθήσει σε μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και λιγότερη περιχαράκωση.
«Φταίνε οι κάτοικοι του Αγ. Παντελεήμονα που είναι μικροαστοί κι ήταν κρυφοφασίστες που απλά τώρα φανερώθηκαν». Αν το βλέπουμε έτσι, το έχουμε χάσει το παιχνίδι. Ασφαλώς και υπήρχε ακροδεξιά στην Ελλάδα και βρίσκει σε αυτούς πόλο συσπείρωσης. Αλλά εδώ έχουμε και την πιθανότητα για μια επέκταση, για μια στρατολόγηση στο σχολείο, για αλλαγές στη συνείδηση λόγω εκτεταμένης φοβίας. Τι φοβούνται αυτοί οι άνθρωποι; Μην σπεύδουμε να ακυρώσουμε τέτοιες σκέψεις με το επιχείρημα ότι άλλοι με τους ίδιους φόβους κάνουν άλλες επιλογές. Τα ίδια αίτια προκαλούν διαφορετικά αποτελέσματα σε ανθρώπους με διαφορετικά παλιότερα βιώματα. Το ερώτημα είναι: αν δεν υπήρχαν αυτοί οι φόβοι, θα υπήρχε αυτός ο κίνδυνος επέκτασης σήμερα; Νομίζω πως όχι. Επίσης ακόμη κι αν σημαντικό μέρος μιας λύσης θα ήταν μια καλύτερη παιδεία, που θα επέτρεπε στους ανθρώπους να γίνονται πραγματικοί άνθρωποι κι όχι έρμαια συνθηκών, δεν την θέτω εδώ, γιατί είναι και μακροπρόθεσμη αλλά και δύσκολα μπορούμε εμείς οι λίγοι να επιδράσουμε στην παιδεία πολλών ανθρώπων(αν και πιστεύω ότι κι εδώ μπορούμε να κάνουμε πράγματα αν κάτσουμε πολλοί και το μελετήσουμε και διαθέσουμε χρόνο).
Οπότε τι μένει άμεσα; Πέρα από την ενημέρωση και την προσέγγιση που μπορεί να πετύχει ίσως κάποια λίγα πράγματα, τι μπορούμε να κάνουμε ώστε να άρουμε τους φόβους τους; Θέλουν να μην κινδυνεύσουν από την πείνα, από την έλλειψη ρεύματος, από το μικροέγκλημα. Μικροαστικοί φόβοι; Δεν είναι όλοι ήρωες και δεν μπορούμε να το απαιτούμε από αυτούς να γίνουν εν μία νυχτί, επειδή εμείς τους το λέμε. Και να το απαιτήσουμε, ποιος θα μας ακούσει; Το να τους περιφρονήσουμε είναι νομίζω μια εύκολη και βολική λύση για το εγώ μας. Μπορούμε να κάνουμε κάτι μόνοι μας προς αυτή την κατεύθυνση; Ίσως, αλλά μάλλον όχι πολλά. Αυτό είναι που μας τρώει γιατί θέλουμε κάτι να κάνουμε. Μήπως πρέπει να επιδιώξουμε τη μέγιστη δυνατή συνεργασία σε αυτό ειδικά το ζήτημα, ακόμη και με τον «συστημικό» Σύριζα (αντί να του ζητάμε πράγματα στα οποία είναι απίθανο να συμφωνήσει μόνο και μόνο για να καμαρώνουμε πως εκείνοι είναι συστημικοί προδότες αν δεν συμβάλλουν σήμερα κιόλας σε ομάδες που θα αντιπαρατεθούν σώμα με σώμα με μαχαιροβγάλτες); Μήπως παραμελούμε ένα σημαντικό όπλο: την αλληλεγγύη ακόμη και προς αυτούς τους «φοβισμένους μικροαστούς»; Αν έβλεπαν να τους βοηθάνε κάποιοι, δεν θα έψαχναν να κάνουν μπαμπά το Μιχαλολιάκο. Κι όποιος τους βοηθάει είναι πολύ εύκολο μετά να τον ακούσουν με εμπιστοσύνη και τότε υπάρχει μεγαλύτερη ελπίδα να πειστούν για κάτι παραπάνω. Όταν δουν ότι η αλληλεγγύη έχει τόση δύναμη και τόσο χειροπιαστά επηρεάζει τη ζωή τους, τότε μπορεί να την δώσουν κι αυτοί με τη σειρά τους. Κι αν τους βλέπουμε ως δυνητικούς φασίστες είναι δύσκολο να είμαστε αλληλέγγυοι. Όλα αυτά δύσκολα και μακρυνά και γι αυτό ενοχλητικά.
   «Σιγά μην ενωθώ με τα συστημικά λαμόγια». «Σιγά μην βοηθήσω τη γιαγιά που την έχει ποτίσει πέρα για πέρα ο ρατσισμός». Δεν προτείνω παραίτηση, ούτε να γίνει κάποιος εδώ χριστιανός άγιος, αλλά να σκεφτεί την υλική βάση και να σκεφτεί τη στρατηγική συμμαχιών πέρα από αλλεργίες στο ρεφορμισμό. Οι αλλεργίες είναι ασθένειες πολυτελείας σε τόσο δύσκολους καιρούς και το μίσος και η αηδία για την κατάντια του ανθρώπου όταν μετατρέπεται σε μίσος και αηδία για τον συγκεκριμένο καταντημένο άνθρωπο, τότε του δίνουμε κι εμείς ακόμη μια σπρωξιά προς την αγκαλιά του φασισμού. Και πρέπει να διαλέξουμε προσεκτικά ποιοι είναι οι ιδεολόγοι τους που δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ και τα φανατισμένα τους χέρια, από αυτούς που βρήκαν κάτι να πιστεύουν προσωρινά σε μια κατάσταση χωρίς ορατή ελπίδα. Στη βία είναι στα χωράφια τους και δύσκολα θα νικηθούν εκεί. Ίσως να κάνω και λάθος. Την αλληλεγγύη όμως, όποτε τη χρησιμοποιούν, τη χρησιμοποιούν ως μέσο για το σχέδιο τους, που μόνο αλληλέγγυο δεν είναι. Κι αυτό είναι το σημαντικότερο χωράφι, το οποίο αν το παραμελήσουμε, τότε θα είναι όλα απλά θέμα τύχης για το αν θα φυτρώσουν λουλούδια ή γαϊδουράγκαθα και παλαιά σαρκοφάγα.

Υ.Γ.
Επίσης πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά πού απευθύνουμε τα κείμενα και πόσο συχνά. Ένας φίλος θεώρησε ότι η εκτεταμένη θεματοποίηση τους (όταν δεν είναι απόλυτα προσεγμένα στοχευμένη, θα πρόσθετα εγώ) μάλλον τους προβάλει, μάλλον τους εδραιώνει στη σκέψη του κόσμου. Λέγε-λέγε, τα αυτιά και η συνείδηση το συνηθίζουν ως κάτι με το οποίο πρέπει να μάθουμε να ζούμε από δω κι ως το εξής. Οπότε πρέπει να αναρωτηθούμε π.χ. αν τα ποστ που καλούν σε αγώνα και εγρήγορση πρέπει να είναι προς πάσα κατεύθυνση ή μόνο εκεί που θα ξέρουμε ότι είναι σοβαρή η πιθανότητα να πιάσουν τόπο.


Υ.Γ. 2
Μίλησα πρόσφατα με ένα γνωστό, πρώην ΠΑΣΟΚ, ηθικό στοιχείο, έξυπνος άνθρωπος με χιούμορ, γνώσεις και ευφράδεια, πραγματιστής, παντρεμένος με δύο μικρά παιδιά. Άνθρωπος που μετά το επεισόδιο με την Κανέλλη έγραψε ότι οποίος δείχνει την παραμικρή κατανόηση για τη Χ.Α. από τους «φίλους» του θα τον διαγράφει. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος έλεγε ότι κουράστηκε με την εγκληματικότητα, ότι του χαλάει την αισθητική να βλέπει τριτοκοσμικές εικόνες με φουκαράδες Πακιστανούς να σπρώχνουν καρότσια στην άκρη του δρόμου, και φοβάται την κατακόρυφη αύξηση του ποσοστού Μωαμεθανών στον πληθυσμό και ότι δεν χωράμε άλλοι εδώ κι ότι κάτι πρέπει να γίνει. Τρόμαξα. Όχι γιατί πιστεύω ότι θα ψήφιζε ποτέ Χ.Α. αλλά γιατί βλέπω ότι όσο πιο κουρασμένος είναι κάποιος από τις δυσκολίες της καθημερινότητας (και δεν μιλάμε για κάποιον που αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης, όπως άλλοι) τόσο οι σημερινές συνθήκες κάνουν πολύ εύκολες αυτές τις σκέψεις, ακόμη και σε σκεπτόμενους. Είναι σαν το ρεύμα του ποταμού, σαν τη δύναμη της αδράνειας στις οποίες χρειάζεσαι δύναμη για να αντισταθείς. Πόσω μάλλον σε ανθρώπους που δεν έμαθαν ιδιαίτερα να σκέφτονται.
                                                                                                                                 
                                                                                                                                  Μ. Π.
 
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Ν.Γ.ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΥ - Γ.Γ. ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ
www.youtube.com
Συνέντευξη του Γενικού Γραμματέα της Χρυσής Αυγής στη ΝΕΤ


                                                                                                                            

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.